زمان مطالعه: ۹ دقیقه
اندر احوالات تیتراژ؛ نگاهی به اهمیت وجود تیتراژ در فیلم ها
| این روز ها بسیاری از افرادی که سینما را دنبال می کنند با تیتراژ های طولانی پایان فیلم ها آشنایی دارند. آثار پرهزینه ی هالیوودی بعد از آن که سکانس های بی شمار کامپیوتری و جلوه های ویژه را به شما نشان دادند، کار خود را با تیتراژ های بسیار طولانی به اتمام می رساند. تیتراژ هایی که گویا صدها یا هزاران نام در بین آن ها وجود دارد و ما با تماشای این اسامی تصور می کنیم یک شهر یا یک روستا ساخت این اثر را برعهده داشته اند. اسامی به تنهایی می توانند 5 الی 10 دقیقه از مدت زمان فیلم را به خود اختصاص دهند و افرادی که به سینما می روند مجبورند برای از دست ندادن برخی سکانس های اضافی که احتمالاً بعد از تیتراژ پخش می شوند، به مدت 10 دقیقه صفحه ی سیاه اسامی را نگاه کنند. چنین کاری در ایران مرسوم نیست. اغلب تماشاچیان سینما در ایران به محض این که متوجه شوند سکانس نهایی فیلم به پایان رسیده حتی منتظر تاریک شدن پرده ی سینما نمی شوند و از جای خود بلند شده و سینما را ترک می کنند. هنگام تماشای فیلم های سینمایی در رایانه های شخصی مسئله از این هم ساده تر می شود، چرا که همه چیز تحت کنترل شماست و این شمایید که می توانید از موسیقی متن پایانی فیلم یا سریال لذت ببرید یا پنجره ی پخش کننده ی فایل تصویری را در ویندوزتان ببندید. بحث ما اما درمورد تماشای فیلم در مکان مخصوص به خود یعنی سینما می باشد. هنگام تماشای تیتراژ پایانی فیلم ها اطلاعات بسیاری از جلوی چشمان ما می گذرند. به طور مثال با واژه هایی برخورد می کنیم که قبلاً به ذهن مان خطور نکرده بودند یا شغل هایی را می بینیم که نام شان عجیب و غریب بوده و هیچ اطلاعی درمورد چیستی آن شغل در اختیار نداریم. نکته ی جالبی که بعضاً از آن بی اطلاعیم این است که برخی از استودیو های فیلم سازی بر سر مدت زمان تیتراژ با تیم سازنده به این مشکل بر می خورند که چرا نام فلان شخص در بین اسامی ذکر نشده بود. مسئله ای که برای ما بسیار پیش پا افتاده می آید ولی جالب است بدانید برای تیتراژ هم برنامه ریزی ها و تمهیدات به خصوصی صورت می گیرد. |  |
چگونه به اینجا رسیدیم؟
در گذشته سینما این چنین نبود و همه چیز در قاب تصویر ساده تر جلوه می داد. صد سال قبل وقتی فیلمی پخش می شد هیچ تیتراژی در کار نبود. اما با پیشرفت روزمره ی صنایع علی الخصوص صنعت فیلم سازی، مردم شروع به شناسایی ستاره های مورد علاقه شان در فیلم ها کردند و دوست داشتند با آن ها بیشتر آشنا شوند. دو جمله ای که خواندید نقل قولی از رئیس دپارتمان فیلم در موزه ی هنرهای مدرن آمریکا یعنی «دDave Kehr» بود. این شخص بیان می کند که بازیگری به نام « فلورنس لارنس» که در دوره سینمای صامت به بازیگری مشغول بود، جریانی به راه انداخت که نتیجه ی آن حمایت مردم از او و درج نام وی برروی پوستر فیلم هایش بود و این امر باعث شد او اولین کسی باشد که به عنوان یک بازیگر یا ستاره ی فیلم نامش برروی پوستر قرار گرفت. در دو دهه ی اخیر میزان استفاده و توجه به تیتراژ افزایش یافته است. در سکانس های اولیه ی فیلم ها نام تیم سازنده ی اصلی اعم از کارگردان، نویسندگان و بازیگران را مشاهده می کنیم و بعد از اتمام فیلم به تماشای لیست کامل افراد دخیل در ساخت عنوان مشغول می شویم.
با شروع دهه ی 60 میلادی و افزایش قدرت استودیو های فیلم سازی، افراد همه ی تلاش شان را برای قرار دادن نام شان در بین اسامی موجود در تیتراژ انجام می دادند، چرا که اگر نام شما در بین آن افراد قرار گیرد، شانس و فرصت شغلی مجددی متوجه ی شما خواهد بود و احتمال شما برای بازیگری بیشتر از کسی است که نامش در بین اسامی درون تیتراژ وجود ندارد. این امر باعث شد تا رفته رفته به مدت زمان تیتراژ ها افزوده شود و مخاطبان باید وقت بیشتری را برای اتمام کامل فیلم سپری می کردند.
همان طور که انتظارش می رفت چرخ پیشرفت و تکنولوژی از حرکت باز نماند و با تخصصی تر شدن فیلم سازی جای خالی شغل ها و تخصص های بیشتری احساس می شد، اما استودیو ها در عصر تجارت وابسته به پول سینما مجبور شدند از تیتراژ هایی استفاده کنند که برای شان مقرون به صرفه تر باشد. طولانی تر شدن مدت زمان تیتراژ به معنای آن است که افراد بیشتری برروی پروژه وقت و انرژی گذاشته اند و این بدان معناست که استودیو به ازای هر اسم جدیدی که به تیتراژ فیلم خود اضافه می کند، باید از جیب پول بیشتری خرج کند.
سکانسی از فیلم «Iron Man 3» محصول 2013 که ارزش تماشای هفت دقیقه تیتراژ پایانی را داشت.
امروزه با دیجیتالی شدن صنعت فیلم سازی ، تیتراژ مسئله ی چندان مهمی به شمار نمی رود و تیتراژ هایی را که امروز در فیلم ها شاهدشان هستیم به مراتب مدت زمان بیشتری نسبت به فیلم های دهه ی گذشته دارند. در حال حاضر حداقل 50 فیلم در بانک اطلاعاتی «IMDB.Com» به ثبت رسیده اند که تیتراژشان بیش از 2000 اسم را شامل می شود. تیتراژ فیلم «مرد آهنی 3» در بردارنده ی چیزی بالغ بر 3 هزار و 700 اسم است که در بین آن ها، نام کارکنان 24 کمپانی جلوه های ویژه نیز دیده می شود. در بانک اطلاعاتی مذکور فیلم هایی وجود دارند که با لفظ «بدون تیتراژ» به ثبت رسیده اند و این بدان معناست که هیچ نامی از سازندگان برروی پرده ی سینما به نمایش در نمی آید، ولی با این حال برای نشان دادن تیم سازنده ی چنین فیلم هایی به بیش از هفت دقیقه زمان نیاز است. «آرون استرادا» یکی از گرافیست ها و طراحان جلوه های ویژه است که برای استودیو هایی نظیر «سونی پیکچرز و دریم ورکس» کار می کند. این شخص قبلاً در بسیاری از فیلم های بدون تیتراژ فعالیت داشته است. او می گوید مهم نیست که تیتراژ یک فیلم چند دقیقه است؛ هم چنان افرادی هستند که نام شان در تیتراژ دیده نمی شود.
من یکی از طراحان اصلی جلوه های ویژه برای بسیاری از فیلم ها بوده ام ولی گاهاً مشاهده می کردم که نامم در بین افراد حاضر در تیتراژ وجود ندارد. هر وقت که در یک پروژه مبلغ پیشنهادی ام را افزایش می دادم نامم از بین اسامی تیتراژ خط می خورد.
تصویری نوستالوژیک از تیتراژ آغازین سریال «Breaking Bad»
تیتراژ های آغازین فیلم ها بیشتر جنبه ی تجاری دارند. این تیم سازنده نیست که تصمیم می گیرد نام برخی از افراد طولانی تر به نمایش در آیند، بلکه برخی دلال ها و واسطه ها که به نحوی با برخی از بازیگران در ارتباطند باعث می شوند نام بازیگر در ابعاد، استایل و مدت زمان بیشتر و متفاوتی از جلوی دیدگان تماشاچیان عبور کند. این ها حرف های «Ann B. Clark» یکی از وکیل های تهیه کنندگان سینمای مستقل می باشد. تیتراژ پایانی فیلم ها تا حد بسیاری تحت تاثیر نظرات و دیدگاه تهیه کنندگان و استودیو ها ایجاد می شوند. به عنوان مثال اگر یک شرکت مسئول جلوه های ویژه ی یک فیلم باشد و 100 اسم را برای نشان دادن در تیتراژ به استودیوی سازنده تحویل دهد، این استودیو می تواند تنها از 20 اسم آن لیست در تیتراژ فیلم خود استفاده کند. گرافیستی که در بالا نامش را بردیم، «آرون استرادا» برای انیمیشن «آن سوی پرچین» دو کار بسیار متفاوت با یکدیگر را در امر گرافیک و جلوه های ویژه انجام می داد ولی استودیوی سازنده ی انیمیشن نام او را تنها در بخش جلوه های ویژه گنجاند. همین شخص در فیلم «The Amazing Spider=Man» نیز با تیم سازنده فعالیت می کرد ولی استودیوی سازنده نام او را در بین اسامی تیتراژ قرار نداد و بیان کرد که او به اندازه ی کافی در این فیلم کار نکرده است.
من تنها برای 3 برداشت فیلم چیزی حدود 1 ماه و نیم وقت سپری کردم ولی نامم در تیتراژ این فیلم قرار نگرفت.
مسئله ی تیتراژی که بسیاری از ما آن را پیش پا افتاده ترین تجربه هنگام تماشای یک فیلم در نظر می گیریم برای خیلی ها به منزله ی دیده شدن و فرصت شغلی بیشتر است. فیلم ابرقهرمانی «لوگان» که مدتی از اکران آن می گذرد در عین ناباوری هیچ سکانس اضافی بعد از تیتراژ خود نداشت، این مسئله به آن معناست که مردم باور کرده اند ممکن است بعد از تیتراژ پایانی هم چنان چیزی برای تماشا وجود داشته باشد. فیلم «نگهبانان کهکشان 2» تیتراژ پایانی جالبی را به نمایش می گذارد. این تیتراژ هنگام پخش 5 مرتبه قطع می شود و یک سکانس اضافی از فیلم به مخاطب نشان داده می شود. شخصی که اولین سکانس اضافی را ببیند با پخش شدن مجدد تیتراژ منتظر دیدن سکانس اضافی بعدی خواهد بود و با این روش، استودیوی سازنده ی این فیلم توانسته علاوه بر ایجاد هیجان در مخاطب، او را مجبور به چشم دوختن به صفحه نمایش نماید و اسامی افرادی که به دنبال فرصت های بیشتر هستند را از مقابل دیدگان آن ها بگذراند.
نظر شما چیست؟ دیدگاه تان را درمورد تیتراژ فیلم ها با دیگران به اشتراک بگذارید. تیتراژ کدام فیلم ها یا سریال ها برای تان خاطره انگیز است؟ آیا شما جزو آن دسته افرادی هستید که بعد از تمام شدن سکانس نهایی فیلم، وقتی برای تیتراژ صرف نمی کنند؟
دیدگاه‌ها
مهمان
برای ارسال دیدگاه باید وارد شوید