زمان مطالعه: ۶ دقیقه
نولان: There Will Be Blood بهترین فیلم پل توماس اندرسون است؛ فکر نکردن به Dr. Strangelove برای ساختن Oppenheimer خیلی سخت بود؛ ستایش کیلین مورفی از کن لوچ: بهترین فیلمساز زنده دنیا
فیلم «اوپنهایمر» در سراسر دنیا پرفروش شده است.
«کریستفر نولان» و «کیلین مورفی» کارگردان و بازیگر فیلم «اوپنهایمر» (Oppenheimer) اخیراً در مجموعه ویدیوهای «کنبینی» (Konbini) از آرشیو فیزیکی کم‌نظیر این ویدیو کلوب از تاریخ سینما دیدن کرده‌اند.
در ابتدای ویدیو نولان می‌گوید نسخه فیزیکی فیلم را به استریم محتوا ترجیح می‌دهد: «نسخه نمایش خانگی فیلم‌هایی که دارم، نسخه‌های معین بلو-ری و فورکی فشرده‌سازی کمتری دارند، مؤلف بسیار دقیقی دارند و رنگ و نور و چنین ویژگی‌هایی از تصویر را کنترل کرده‌اند در حالی که استریم فیلم مثل پخش سراسری است و ما کنترلی روی نحوه پخش نداریم. و نیز اینکه می‌توانی فیلم‌ها را در دست بگیری، پوستر را ببینی و نام عوامل را بخوانی... واقعی است.»
نولان در ادامه «خون به پا خواهد شد» (There Will Be Blood) «پل توماس اندرسون» را فیلمی «عالی» می‌داند و می‌گوید: «به نظر من بهترین فیلم پل است.» مورفی اضافه می‌کند: «من «عشق پریشان» (Punch Drunk Love) را هم دوست دارم.»
مورفی فاش می‌کند که نولان به او پیشنهاد کرده است برای بازی در «اوپنهایمر» فیلم «آمادئوس» (Amadeus) را ببیند: «به من گفتید آن فیلم را دوباره نگاه کنم. چون رابطه میان سالییری و موتزارت بسیار به رابطه میان استراز [با بازی رابرت داونی جونیور] و اوپنهایمر شبیه است.» او اضافه می‌کند که بازی «اف. مری ایبراهام» علاوه بر «آمادئوس» در فصل دوم «نیلوفر سفید» (The White Lotus) نیز ستودنی است.
نولان در پاسخ به این پرسش که آیا وقتی فیلمنامه «اوپنهایمر» را می‌نوشته به فیلم «دکتر استرنج‌لاو» (Dr. Strangelove) «استنلی کوبریک» فکر کرده یا نه می‌گوید: «واقعاً سعی کردم از هرچه که بیش از حد معین باشد دوری کنم. «دکتر استرنج‌لاو» را خیلی دوست دارم اما وقتی فیلم را می‌ساختیم دیگر آن را نگاه نکردم چون خیلی دلهره‌آور است. اما خیلی سخت بود که به سکانس جی.ای.سی جایی که همه در اتاق [جنگ] جمع شده‌اند و درباره سرنوشت دنیا حرف می‌زنند فکر نکنی.»
نولان سپس از فیلم «تپه» (The Hill) و «هجوم» (The Offence) «سیدنی لومت» ستایش می‌کند و می‌گوید «شان کانری» در «هجوم» بهترین بازیگر عمرش را ارائه داده است: «این سطح هنرپیشگی «شان کانری» را در هیچ فیلم دیگری نخواهید دید.» او اضافه می‌کند: «[فیلم «هجوم»] بسیار افسرده‌کننده است. «تپه» در مقایسه با آن کمدی است.»
نولان در ادامه می‌گوید فیلم «مخمصه» (Heat) «مایکل مان» الهام‌بخش او برای کارگردانی «شوالیه تاریکی» (The Dark Knight) بوده است: «صحنه‌های تیراندازی آن بی‌نظیر است.»
مورفی «مترسک» (Scarecrow) با بازی «جین هکمن» و «ال پاچینو» را یکی از فیلم‌های محبوب عمر خود می‌نامد و می‌گوید: «فکر می‌کنم پاچینو به تازگی در «پدرخوانده» بازی کرده بود و هکمن در «ارتباط فرانسوی». یعنی هر دو در اوج بودند... این فیلم را تصادفاً در یک فروشگاه فیلم خریدم وقتی که به دنبال یک فیلم ترسناک بودم.»
مورفی «کن لوچ» را «یکی از بهترین فیلمسازان زنده» دنیا توصیف می‌کند و می‌گوید همکاری با این کارگردان بریتانیایی در درام جنگی «بادی که در مرغزار می‌وزد» (The Wind That Shakes the Barley) رویکردش به بازیگری را تغییر داده است.
او درباره همکاری با لوچ می‌گوید: «همه‌چیز به ترتیب وقوع حوادث فیلمبرداری می‌شود. فیلمنامه‌ای وجود ندارد. نسخه کامل فیلمنامه را تا روزهای پایانی نمی‌بینید. یعنی صحنه‌ها را در حالی که شخصیت آنها را تجربه می‌کند فیلمبرداری می‌کنید.» نولان می‌گوید: «[آثار لوچ] تنها فیلم‌هایی‌اند که به مستند شباهت دارند و ممکن است آنها را با مستند اشتباه بگیرید.» مورفی اضافه می‌کند: «[لوچ] هیچ‌وقت نمی‌گوید کات یا اکشن. می‌گوید: «می‌توانی بروی.»»
نولان سپس «خط قرمز باریک» (Thin Red Line) «ترنس مالیک» را «یک فیلم شاعرانه» می‌خواند و می‌گوید نسخه‌ای از این فیلم را برای تماشا روی پرده‌های بزرگ سینما قرض گرفته است. او موسیقی متن «هانس زیمر» برای فیلم را «جادویی و تأثیرگذار» توصیف می‌کند.
این دو سپس به سمت قفسه فیلم‌های فرانسوی حرکت می‌کنند. مورفی «نفرت» (La Haine) به کارگردانی «متیو کاسوویتس» را یک «شاهکار» می‌داند و می‌گوید آن را اخیراً برای فرزندانش پخش کرده است: «کهنه نشده و هنوز قابل‌درک است.»
نولان می‌گوید فیلم «مزد ترس» (The Wages of Fear) یکی از منابع الهام او برای «دانکرک» (Dunkirk) بوده و آن را برای عوامل اکران کرده است: «پایان خیلی تلخی دارد... در پایان اکران همه عوامل از پایانش ناراحت شدند و می‌گفتند چرا این فیلم را به ما نشان دادی.»
نولان درباره بازسازی «مزد ترس» توسط «ویلیام فریدکین» با عنوان «جادوگر» (Sorcerer) می‌گوید: «خود فردکین گفته است که در ابتدای فیلم کمی زیاده‌روی کرده چرا که سکانس‌های افتتاحیه فوق‌العاده اکشن است و با یک جور سفر به تمام نقاط دنیا و شکلی جاسوسی شروع می‌شود و انفجار بزرگی اتفاق می‌افتد و بعد باید منتظر شکل‌گیری آرام قصه شوید. ریتم را بی‌ثبات می‌کند. اما صحنه کامیون روی پل... ستودنی است. پایانش متفاوت است اما به همان شکل دودستگی ایجاد کرد. نسخه فریدکین موسیقی متن بی‌نظیری دارد که «تنجرین دریم» ساخته. یکی از تأثیرگذارترین موسیقی‌های متن الکترونیک آن دوره بود.»
نولان می‌گوید فیلم «شهروند کین» (Citizen Kane) منبع الهام دیگری برای «اوپنهایمر» بوده است: «مثل این فیلم باید سعی کنی که حس زندگی یک نفر را طی چند ساعت منتقل کنی. داستانش خیالی است اما بر اساس زندگی «ویلیام رندلف هرست» ساخته شده.»
فیلمساز در ادامه فیلم «طمع» (Greed) به کارگردانی «اریک فون اشتروهایم» را یک «شاهکار گمشده» توصیف می‌کند: «نسخه کارگردان این فیلم را ندارند و شایعه‌هایی درباره اینکه نسخه او چقدر طولانی‌تر بوده وجود دارد.»
دیدگاه‌ها
مهمان
برای ارسال دیدگاه باید وارد شوید
SiyavashAzad
SiyavashAzad
۱ مرداد ۱۴۰۲ ۲۳:۳۱
تقریبا هیچکدام از فیلم های کریستفر نولان ایده تازه ای ندارد و قبلا بارها مشابه آنها ساخته شده است. نولان به لطف پروپاگاندا، تبلیغات وسیع و قلاشی گری های که دارد اینقدر مورد توجه قرار میگیرد. در عین حال نولان کارگردان بدی نیست و در سطح بقیه کارگردان های سطح یک جهان است و آپشن های اضافه تری ندارد.
SiyavashAzad
SiyavashAzad
۲ مرداد ۱۴۰۲ ۲۳:۱۲
ویرایش: تقریبا هیچکدام از فیلم های کریستفر نولان ایده تازه ای ندارد و قبلا بارها مشابه آنها ساخته شده است. نولان به لطف پروپاگاندا، تبلیغات وسیع و قلاشی گری هایی که دارد اینقدر مورد توجه قرار میگیرد. در عین حال نولان کارگردان بدی نیست و در سطح بقیه کارگردان های سطح یک جهان قرار میگیرد ولی آپشن های اضافه تری ندارد.
۱
۰
برای امتیاز‌دهی باید وارد شوید
پاسخ
۵
۱
برای امتیاز‌دهی باید وارد شوید
پاسخ
arman.eslami
arman.eslami
۱ مرداد ۱۴۰۲ ۱۴:۲۲
ممنونم از شما
۰
۰
برای امتیاز‌دهی باید وارد شوید
پاسخ