این« قرابت فرهنگی » که آقای روستایی( برای خودشیرینی البته) در کن می‌فرمایند، موضوع پایان نامه یکی از بچه های خوابگاه ما بود. شاید منظور ایشون از سبک نویسندگی ای باشه که در فیلمهایی مثل این فیلم و متری شش و نیم و آثار آقای فرهادی وجود داره و ربطش به موج و نو کلا سینمای نوگرا در فرانسه باشه. شاید هم چند ده کلمه ای که بعد از تاسیس دارالفنون و فرهنگستان زبان فارسی، از زبان فرانسه ی نویسندگان بزرگ فرانسوی به فارسی وام گرفته شد و یا شاید اشاره ی در حد سه چهار مصراع شاعران رمانتیسیزم فرانسه به شاعران ما. ولی واقعیت امر اینه که هیچ نوع قرابت فرهنگی ملموسی بین فرانسه بعد از 1968 و ایران بعد و حتی قبل انقلاب وجود نداره. دین، سیاست، فرهنگ عامه و فرهنگ هنری و نخبه کاملاً متفاوته. ما به شرق اروپا و ایتالیا و عثمانی بیشتر شبیه شدیم تا سرزمین انقلاب. ما منفعل و سنت گرا و محافظه کار شدیم( نمونه ش رو این روزا میبینیم)و فرانسه سنت شکن، لایک و آنارشیست. به نظرم مورد سینما حتی از اینهم متفاوت تره.