«ال پاچینو» در فیلمها و ژانرهای متنوعی نقشآفرینی کرده اما تاکنون به موزیکالها نزدیک نشده است. ستاره «وکیل مدافع شیطان» (Devil’s Advocate) در مصاحبه با «نیویورک تایمز» گفته بود که با تئاتر برادوی بیگانه نیست اما علت دوریاش از این ژانر فراموش کردن جملات در حین خوانندگی است.
پاچینو در سال ۲۰۱۵ به «نیویورک تایمز» گفته بود: «با توجه به اینکه از تئاتر میآیم، در آن مدیوم بیشتر احساس راحتی میکردم. از نوعی آزادی برخوردار است که در جای دیگری سراغ ندارم، چون از قید و بند رهایید.» او اضافه میکند که اگر در نیویورک ساکن بود حتی در تئاترهای بیشتری ظاهر میشد.
بهرغم این تمایل، پاچینو مشکل دیگری با موزیکالها دارد. «استیوی فیلیپس» مدیر برنامه سابق پاچینو در کتاب خاطراتش مینویسد این بازیگر برنده اسکار در سال ۱۹۶۸ برای موزیکال «زوبرا» (Zobra) تست داده و قرار بوده یکی از ترانههای «فرانک سیناترا» (Luck Be a Lady) را بخواند. فیلیپس مینویسد پاچینو اشعار را فراموش میکرده است: «اشعار پیش میرفتند، اما ال نه.» پس از آن تست ناموفق، فیلیپس میگوید: «ال سادهلوحانه پرسید: «خوب به نظرت چطور بود؟» در آخر گفتم: «ال، فکر نمیکنم موزیکال مناسب تو باشد.»»
پاچینو در سال ۲۰۱۵ با فیلم «دنی کالینز» (Danny Collins) خوانندگی را تجربه کرد. داستان این فیلم در مورد یک خواننده پا به سن گذاشته است که با دریافت نامهای ۴۰ ساله از «جان لنون» زندگی خود را دگرگون میبیند.
«ایندیپندنت» زمانی گزارش داده بود که پاچینو در حین بازی در یکی از صحنههای فیلم مقابل یک جمعیت مضطرب شده و جملاتش را فراموش کرده است. پاچینو در مراسم فرش قرمز این فیلم در لندن گفته بود: «موضوعی که در مورد خوانندگی در مقابل جمعیت یاد میگیرید را به شما میگویم، اینکه دنبال کردن کلمات بسیار دشوار است. فراموششان میکنید چون مضطرب شدهاید.»
داستان «دنی کالینز» از تجارب واقعی «استیو تیلستون» موزیسین بریتانیایی الهام گرفته شده که واقعاً یک نامه را پس از ۴۰ سال از طرف لنون دریافت کرده است. پاچینو در زمان اکران فیلم خاطرهای از برخورد کوتاهش با لنون نقل میکند: «به جان لنون برخوردم. مثل دو کشتی بودیم که شب هنگام از کنار یکدیگر عبور میکردیم. اما به من نگاهی کرد و لبخند زد، و هر دو برای هم دست تکان دادیم. لحظهای بود که هرگز از یادش نمیبرم.»
دیدگاهها
مهمان
برای ارسال دیدگاه باید وارد شوید