هر دو پارت 1 و 2ش و بخصوص پارت یکش نقص های گیچ کننده ای داشت مثلا چطور میشه با میله بزنی تو سر کسی یا تیر بزنی و زنده بمونه؟قطعا هر بی سوادی میدونه نمیشه برا همین نمیتونم واقعا اسم نقص کارگردانی رو با جدیت براش بذارم...شاید یک جور ریشخند به فراواقع گرایی مرسوم در فیلم ها باشه..یه جور تابو شکنی در سینما همونطور که حال به هم زنی فیلم خودش تازگی داشت!شایدم واقعا این نباشه و زاده ذهن سادیستیک نویسنده باشه; اینجوری میشه اسم نقص کارگردانی رو هم روش گذاشت مخصوصا که مصاحبه ای ازش رو خوندم که واقعا بیسیک و ناپخته بود...نکته جالب اینجاست که قکر میکنم فیلم در سه سناریو در حال رخداد بود نه دو تا: 1:شحصیت اصلی در حال تماشای پارت یکم بود 2:داستان جاری 3:سبک خود فیلم که به شدت موازی حوادث داستانه یعنی فکر میکنی سازنده فیلم عینا شبیه شخصیت اصلی فیلم داره این بازی رو با شما می کنه و گویا کارگردان داره با تموم توان در شما فریاد می زنه حالا چه با بهم زدن حال شما چه با درد کشیدن و ترس...گویا با این شیوه ها میخواد چیزی رو در شما بیدار کنه . در هر حال هر کدوم دو احتمال بالا درست باشه یه نکته بارز داشت فیلمش و اون اینه که افراد سادیستیکی همچون شخصیت اصلی این فیلم زاییده رفتار جامعه که ما باشیم هستش...وقتی هزارپا رو غذا می داد و به روانپزشک منحرفش بی توجه بود گویا همدردی می کرد و امید و دلگرمی برای ادامه زندگی از خودش نشون می داد...چون مثل خودش ساکت,کوتوله و رقت انگیز ولی بسیار خطرناک و پر از اشتیاق به شکار طعمش بود...و زندگیش گویا در مسیری افتاده بود که هر چه احساس از انسان بودن داشت مثل کشتن مادرش, رو باید فدا می کرد تا به تنها چیز واقعی در زندگیش برسه... این موضوع در فلسفه تازه نیست...سابقه دیرینه ای بخصوص در اروپا داره... شاید اگر رو جنبه درامش کار میشد جذاب تر میشد ولی کارگردان انگار لگد زده به یه سنت سینمایی و اخلاقی در جامعه در آخر اینکه: حالم هنوز داره بهم میخوره اه