درک درست سینما به عنوان یک هنر ابژکتیو و تصویری در سینمایی که متعلق به یک صده بیش است،برای من بشخصه اعجاب آور است. سینمایی که در آن نه از شعار ها و فلسفه بافی های باسمه ای و خارج از حوصله خبری هست و نه تبلیغی از ایدئولوژی های حکومت های مستعجل. در آثار باستر کیتون ، سینما هر چه بیشتر به ارزش های ماهوی خود نزدیک می شود.سرگرمی در وهله اول و همچنین تحرک و جنبش تصویری در کنار قصه ای بی پیرایه و بدون زوائد ،از فیلم های کیتون،سیالی بی تکلف می سازد که در شریان روح آدمی،احساسات انسانی را به جریان می اندازد.sherlock jr فیلمی است که بدور از هزل و ابتذالی که در کمدی های امروزی سراغ داریم،یک رنج انسانی را نمایش می دهد. اتکای شوخی های کمیک به تصویر و میزانسن ها و عدم تکیه به دیالوگِ صرف، همان فهمی است که در سینما کمدی امروز بشدت کمیاب شده. فهمی که باستر کیتون در نهایت دقت و ظرافت به کار می بندد تا یک حس درست انسانی را به مخاطب انتقال دهد. سکانس پایانی فیلم،به حق یکی از به یاد ماندنی ترین سکانس های تاریخ سینماست. جایی که کیتون با آن بازی فوق العاده اش،از خیال شیرین سینما گذر می کند و واقعیت زندگی را در یک عشق سینمایی در هم می آمیزد.نگاه معصومانه کیتون به پرده سینما در لحظات پایانی فیلم، عشق سرشار یک انسان را، در نهایت صداقت و پاکی روانه مخاطب می کند.

باستر کیتون نازنین و نابغه ماهی تابه (-; 100 سال پیش بی شک این اثر شاهکار بوده تماشای این اثر خالی از لطف نیست و هرچه فیلم جلوتر میره بهتر میشه ولی پاسخگوی نیاز تماشاچی امروزه نیست

باورنکردنی تنها واژه ای بود که بعد از بالا اومدن تیتراژ پایانی فیلم از توی ذهنم عبور کرد! نمیخوام به سال ساخت فیلم اشاره کنم چون چیز بسیار واضحی هست ولی نکته ای هست کارگردانی عجیب و غریب باستر کیتون که به شخصه منو حیرت زده کرد و توی بعضی سکانس ها این حجم از خلاقیت در میزانسن به شدت عجیب و در عین حال چشم نواز بود. قانونا با گذر زمان باید در هر پدیده ای پیشرفت ایجاد بشه ولی آیا کارگردانی،انتقال حس،قصه،بازی ها و... این اثر تا امروز که نزدیک به 100 سال از انتشارش میگذره،پیشرفتی داشته؟ به خصوص در عصر حاضر! این شاهکار رو هرچه سریعتر تماشا کنید چرا که سینمای کلاسیک و صامت حس مارو تربیت میکنه و باعث میشه هر فیلمی به راحتی نتونه مارو جذب خودش کنه!

فیلم بی‌نظیره. همه چیز توش هست، تعلیق، کشش. به سختی می‌شه فیلمی پیدا کرد که بدون کات جادو بکنه و باستر کیتون با ظرافت هر چه تمام‌تر می‌کنه. پر از صحنه‌هایی که آدم با خودش می‌گه «این لعنتی چجوری این کارو کرده؟» و هی برمی‌گرده فریم به فریم چک می‌کنه تا دقیق‌تر متوجه بشه ولی باز هم کامل نمی‌تونه سرّ پشت حقه رو متوجه بشه. پر از ایده‌ها و شات‌هایی که سال‌ها بعد فیلمسازای بزرگ مشابهش رو پیاده کردن. اولین فیلمی بود که از باستر کیتون دیدم و بلافاصله عاشق کارش شدم.

فیلم خوبیه علی الخصوص با توجه به سال ساختش واقعا فیلم خوبی محسوب میشه و قطعا ارزش دیدن داره.