من تقریبا اکثر فیلم های نیمه اول دهه نود رو فقط به صورت جسته گریخته اون هم از تلوزیون خودمون تو برنامه های مستند میدیدم تا اون موقع یک همچین چیزی ندیده بودم ، فوق العاده هیجان انگیز ، ترسناک ، تاریک و سیاه به نظر میرسید و صحنه ها روان پریشانه ای داشت . دلم میخواست کامل تماشاش کنم ولی خوب خیلی سال طول کشید حالا که دیدمش به نظرم اون حس قدیم از اون صحنه های جسته و گریخته رو برام تداعی نمیکنه ولی باز گری اولدمن و انتونی هاپکینز فوق العاده بودن ولی کیانو ریوز در حد یه اماتور ظاهر شده بود که کیفیت بازیگر ها رو نشون میده . علت تفاوت حس امروزم با دوران کودکی در یک چیز هست ، شور شدن ذائقه بیننده از طرف سینما تو این سالها . فیلم هایی تاریک تر و ترسناکتر هم به بازار عرضه شده و صحنه های جنسی که در 1992 غوغا میکرد انقدر در سطح وسیع و شدید در سینما تکرار شده و جزئی روتین از فیلم ها شده که دیگه چیز مهمی نیست ، واقعا سکس چیز خاصی دیگر در سینمای امروز نیست . واقعیت اینکه انسان هرچه بزرگتر میشه بیشتر الوده این دنیا میشه و معصومیتی که روزگاری ظاهر گریم شده دراکولای 1992 رو قادر به هضم کردن نبود حالا در دنیای واقعی جنایات و بنده مثله شده ای رو دیده که براش این فیلم ها چیزی حوصله سربری هستن ولی من کیفیت فیلم رو هنوز بیاد دارم و میدونم فیلم با کیفیت ساخته شده بوده و ارزش دیدن رو داشت ، موسیقی و کیفیت تصیور برداری هنوز هم عالیه .

نپسندیدم. 6/10 تنها از اجرای گری اولدمن در بخش اول فیلم و بازی تام ویتس و موسیقی فیلم و کارگردانی لذت بردم بقیه نه. بازی آنتونی هاپکینز باور پذیر نبود. اجرای کیانو ریوز و وینونا رایدر بد بود. مخصوصا سعی کیانو ریوز که با لهجه انگلیسی صحبت کنه.

دوست نداشتم این فیلمو 4.5/10.0

شاهکار دراکولایی هه آقای فرانسیس فورد کاپولا اثری بسیار زیبا با حس و حال و هوا و فضای ترسناک بازیگری کیانو ریوز تو زوق میزد 8 از 10

شاهکار فرانسیس فورد کاپولا. خدای گریم و طراحی صحنه