لینچ از اون دسته کارگرداناست که (شاید بهترینشون) دنیای خاص خودش رو داره، یعنی سبک مربوط به خودش رو ایجاد کرده. بعضی اوقات برای درک بهتر فیلماش باید به این درک رسید که نمیشه بعضی چیزها رو راحت فهمید و واقعیت می تونه مثل یه خواب باشه، همونطور که تو واقعیت ما معنی خیلی چیزها رو نمی فهمیم. دنیای واقعیت برای لینچ رویاگونه ست و برای دیدن کارهاش باید دست از تحلیل کشید و فقط و فقط لذت برد؛ هر چند شاید کابوس وار. درست مثل زندگی. این فیلم یکی از دارک ترین فیلمهایی بود که دیدم،فضای سیاه و سفید، پر از مفاهیم و تصاویر و صداهای عجیب و حیرت انگیز که اگه عمیقا بهش فکر بشه، مخ آدم رو می ترکونه.خیلی خیلی دوستش داشتم.لینچ در نوع خودش به معنای واقعی نابغه ست.

دیوید لینچ. تنها نابغه ای که می تواند تنها با استفاده از صدا، تصویر و صحنه و با کمترین میزان مونولوگ و دیالوگ، یک دنیا منظور را به ببیننده برساند. البته اگر بدونید چجوری گوش فرا دهید و ببینید.

این فیلم، اولین فیلم لینچه که ساختش 5 سال طول کشیده و با سرمایه شخصی ساخته شده. یک فیلم سورئال محض که اگر قبلش نقدش رو نخونید، غیرقابل فهمه. اصلا از کارای سورئال خوشم نمیاد در نتیجه از این فیلم هم خوشم نیومد. پیرو این تفکر که وقتی چیزی رو نمیفهمی، احساس کنی خیلی عمیق و خاصه و فلسفیه هم نیستم در نتیجه 2 از 10

این فیلم رو در سربازیم دیدم و ماه ها و حتی یکی دو سال در ذهنم ملکه شده بود...داستان بی هویت شدن انسان ها در عصر امروز...ژانر وحشت باید افتخار کنه که کسی مثل دیوید لینچ باش کار کرده و چه میوه های گس و زننده ای برای بلاهت ورزان داره

همش عالی بود ولی اکت سومش دیوانه کننده بود ترسناک ترین سکانسایی که تو عمرم دیدم توش بود و نمیتونم بهش فکر نکنم