ملویل هرکس علاقه ای به سینما داره باید چند تا فیلم آخرشو ببینه

بعد از انقلاب فیلمهای آلن دلون خیلی توی تلوزیون پخش میشد چون نبرد خوبی و بدی بود و احتیاج کمی هم به سان*سور داشت . برای من که توی خردسالی این فیلمها رو دیدم و عاشق آلن دلون شدم دوباره دیدنشون خیلی نوستالیژیکه . یه غم شیرینی داره . ولی بخوام در مورد خود فیلم صحبت کنم : مشخصه بارز فیلم استفاده کم از رنگ ؛ موسیقی ؛ دیالوگ ، و حرکت دوربینه . اینا همه در مینیمال ترین حالت ممکنه ولی در عوض تا دلتون بخواد حرکتهای با جزئیات ، سکانسهای طولانی و حال و هوای پاریس دهه 70 ، شما رو تا آخرین ثانیه پای فیلم می نشونه . یکی از دقیق ترین ، جذابترین و کم هیجان ترین فیلم های هیجان انگیز و اکشن . هر صحنه ای که توی فیلم میبیند قبل از اینکه حرکت بازیگرها رو مشاهده کنید ، شاهد یه اثر هنری هستید . یه قاب زیبای بی نقص که بعد با حضور بازیگرها پر میشه و زمینه اصلی داستان گوییه . دیدن اسم جف کاستلو ( شخصیت اصلی فیلم le samourai ) روی دیواری از یکی از سکانسانهای این فیلم لبخند به لبتون میاره . باعث میشه ذهنتون یه داستان فرعی و پر کشش دیگه برای خودش بسازه و روایت کنه .