سوزان ساراندون (دانلود ۱۱۹ عنوان فیلم) + بیوگرافی

سوزان ساراندون یک هنرپیشه آمریکایی و فعال سیاسی اجتماعی می باشد. او که تا به حال توانسته است برنده جایزه اسکار و بفتا گردد، همچنین در فعالیت های اجتماعی و سیاسی حضوری پررنگ دارد. وی در سال 1999 به عنوان سفیر حسن نیت یونیسف انتخاب شد و در به خاطر فعالیتهایش در زمینه مبارزه با فقر جایزه حقوق بشر را دریافت کرده است. او فعالیت بازیگری را از سال 1970 و با فیلم جوی(1970) آغاز کرد. سپس در فیلم ها و مجموعه های مختلفی بازی کرد که برای برخی از آنها از جمله مرده متحرک راه رفتن مرد مرده(1995) برنده جایزه اسکار شد. او همچنین برای بازی در فیلم های شهر آتلانتیک(1980)، تلما و لوئیس(1991) روغن لورنزو(1992) و موکل(1994) توانست کاندید دریافت جایزه اسکار شود. او شش بار نامزد دریافت جایزه امی شده است. از جمله مجموعه های تلویزیونی که او برای آنها نامزد دریافت این جایزه ارزشمند شده است می توان به دوستان(2001)، دنیای مالکوم(2002)، برنارد و دوریس(2007) و تو جک را نمیشناسی(2010) اشاره کرد. ساراندون در تاریخ ۴ اکتبر سال ۱۹۴۶ در نیویورک سیتی به دنیا آمد. نام اصلی او سوزان آبیگل تاملین بود. او نهمین و کوچکترین فرزند خانواده بود. پدرش فیلیپ لزلی تامیلن یک تهیه کننده تبلیغات، تلویزیون و خواننده کلوپ های شبانه بود. پدرش اصالتی انگلیسی ایرلندی ولزی و مادرش اصالتی ایتالیایی دارد. او در خانواده ای کاتولیک رومی بزرگ شد و در مدرسه کاتولیک در ادیسون نیوجرسی درس خواند. وی از دبیرستان ادیسون میز فارغ التحصیل شد و بلافاصله به دانشگاه کاتولیک آمریکا رفت و از سال 1964 تا 1968 در آنجا درس خواند. او مدرک کارشناسی خودش را در رشته هنر و تئاتر از این دانشگاه دریافت کرد. در سال 1969، او برای بازی در فیلم درامی به کارگردانی جان جی آویلدسن به نام جوی(1969) به همراه همسر آینده اش کریس ساراندون انتخاب شد. او در این فیلم در نقش مهمی که یک نوجوان ناراضی بود که در دنیایی زیرزمینی و مخوف ناپدید می شود، ایفای نقش کرد. در بین سال های 1970 تا 1972، وی در دو سریال آبکی تلویزیونی به نام های قسمتی از دنیا(1970 تا 1971) و جستجو برای آینده(1951 تا 1986) بازی کرد. او همچنین در یک فیلم در سبک کمدی به کارگردانی ماریو مونیچلی به نام بانوی آزادی (۱۹۷۱) بازی کرد. در سال 1975 وی در فیلم راکی هارور (۱۹۷۵) که یک فیلم در سبک موزیکال، کمدی و ترسناک به کارگردانی جیم شارمن بود ظاهر شد. در همین سال او در نقش اصلی فیلمی به نام فلفل بزرگ والدو (1975) در کنار رابرت ردفورد به نقش افرینی پرداخت. پس از بازی در فیلمی نه چندان موفق به نام آن سوی نیمه شب (۱۹۷۷) به کارگردانی چارلز جروت وی با ایفای نقش در فیلم های بچه زیبا(1978) و شهر آتلانتیک (۱۹۸۰) به کارگردانی لویی مال توانست خوش بدرخشد. او برای بازی در این فیلم نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین هنرپیشه زن شد. همچنین در جوایز جنی برنده جایزه بهترین هنرپیشه زن خارجی گردید. جنجالی ترین فیلم ساراندون حضورش در فیلمی از تونی اسکات به نام گرسنگی (۱۹۸۳) بود. این فیلم خارج از رقابت در جشنواره فیلم کن ۱۹۸۳ نمایش داده شد. داستان این فیلم یک سبک مدرن خون اشامی بود و صحنه ای که در این فیلم جنجال به پا کرد صحنه همجنسبازی او با دیگر هنرپیشه زن فیلم کاترین دنو بود. او سپس در فیلم سیستم دوستی (۱۹۸۴) به کارگردانی گلن جردن و فیلم موسولینی و من (۱۹۸۵) بازی کرد. جادوگران ایست‌ویک(1978) عنوان فیلمی کمدی فانتزی به کارگردانی جرج میلر بود که ساراندون در آن در نقش جین اسپوفورد در کنار جک نیکلسون بازی کرد. این فیلم توانست به جوایز بسیاری دست یابد. ساراندون نیز توانست نامزد دریافت جایزه بهترین هنرپیشه زن از جوایز ساترن گردد. ساراندون تا زمانیکه در کنار کوین کاستنر و تیم رابینز در فیلم بول دورهام (۱۹۸۸) به کارگردانی ران شلتون بازی نکرد نتوانسته بود در آ-لیست قرار بگیرد. اما پس از بازی در این فیلم به شهرت، محبوبیت و جایگاه ویژه‌ای دست یافت.دهه 1990 برای وی بسیار خوش یمن بود و او توانست چهار بار برای دریافت جایزه اسکار نامزد شود. تلما و لوییز (۱۹۹۱) به کارگردانی ریدلی اسکات که در آن در نقش لوئیس الیزابت ساویر بازی می کرد اولین نامزدی اسکار بهترین بازیگر زن او بود. دومین نامزد اسکار او نیز با بازی در فیلم روغن لورنزو (۱۹۹۲) به کارگردانی جرج میلر به دست آمد. همچنین وی برای بازی در این فیلم نامزد جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر نقش اول زن نیز گردید. این فیلم بر اساس داستانی واقعی ساخته شده و تلاش پدر و مادر یک پسربچه به نام لورنزو که مبتلا به یک بیماری نادر و لاعلاج است را برای درمان او روایت می‌کند. سوزان ساراندون در نقش میشله مادر لورنزو ظاهر شد. سوزان ساراندون سپس موفق شد برای بازی در فیلم موکل (۱۹۹۴) به کارگردانی جوئل شوماخر در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن نامزد دریافتِ جایزه اسکار شود. همچنین توانست برنده جایزه بفتای بهترین هنرپیشه نقش مکمل زن شود. اما بلاخره با بازی در فیلم راه رفتن مرد مرده (۱۹۹۵) به کارگردانی تیم رابینز توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن را از آنِ خود کند. او در این فیلم در نقش خواهر روحانی‌ای بازی می کرد که با یک زندانیِ محکوم به اعدام رابطهٔ خاصی تشکیل می دهد. از جمله فیلم های دیگری که او بازی کرده است و برای بازی در آنها موفق به دریافت نامزدی جایزه گلدن گلوب شده است می توان به قصر سفید (۱۹۹۰) به کارگردانی لوئیس مندوکی، نامادری (۱۹۹۸) به کارگردانی کریس کلمبوس که علاوه بر آن جایزهٔ انجمن منتقدان فیلم سن دیگو را از آنِ خود کرد، ایگبی نزول می کند(2002) و برنارد و دوریس(2006) اشاره کرد. او همچنین در بیشتر از دوجین فیلم مستند به روایتگری پرداخته است. بسیاری از این فیلم های مستند به معضلات سیاسی و اجتماعی می پردازد. علاوه بر این او به عنوان ارائه کننده در بسیاری از قسمتهای سریال مستند شبکه PBS به نام ذره بین مستقل حضور یافته است. در سال های 1999 و 2000 او میزبان و مجری برنامه مستند سه قسمتی اسطوره‌شناسی که تعدادی از سخنرانی‌های جوزف کمبل اسطوره‌شناس آمریکایی را در شش سال پایانی عمرش پوشش می‌دهد، حضور یافت. از دیگر فیلم های این بازیگر پرکار می توان به مایل هستید برقصیم؟ (۲۰۰۴) به کارگردانی پیتر چلسون، الفی (۲۰۰۴) به کارگردانی چارلز شایر، در دره الاه (۲۰۰۷) به نویسندگی و کارگردانی پل هگیس، استخوان‌های دوست‌داشتنی (۲۰۰۹) به کارگردانی پیتر جکسون، وال استریت: پول هرگز نمی‌خوابد (۲۰۱۰) به کارگردانی الیور استون، اطلس ابر (۲۰۱۲) به کارگردانی اندی و لانا واچوسکی، عروسی بزرگ (۲۰۱۳) به کارگردانی جاستین زاکهام، تمی (۲۰۱۴) به کارگردانی بن فالکون و فضول (۲۰۱۵) اشاره کرد.