مرز های سرچشمه ی انسانیت مانnدر این پیکره های پوسیدهnتا بی نهایت گسترده می شود :nدر سکوت، و باز سکوتnوآواهای کیهانی درون صداهای میرای خیابان‌.nتکانی می خورمnو حرکتم بزرگ می شودnعن قریب تا آنجا گسترده می شودnکه خدایی نیستnو قلبم از وحشت آکنده می شود .nپازولینی