من نمیدونم بازیگرای این فیلم چطور تونستن این فیلم رو بازی کنن و از شرم نمیرن؟ لایک برای من چند روز طول کشید که بتونم تمومش کنم، از یه جایی به بعد حتی خنده دار هم نبود که بگی دارم میبینم که بعد بتونم با دوستام مسخره اش کنم و از شدت شرم نیابتی عرق سرد رو کمر مینشست. اصلا نمیدونم چرا این همه زحمت کشیدم که تمومش کنم و الان یه بحران روحی رو طی میکنم که آیا زندگی آدمی به اندازه ی کافی کوتاه نیست که همونم داری این جوری سپری میکنی؟ نظر بنده؟ نبینید.
۱۴۰۱ فروردین ۲۴ ۱۸:۲۴
این سریال از اون سریالایی نیست که عموما دنبال میکنم، ولی تماشای اون از نظر بصری بسیار لذت بخش بود. احساسات کرکترها و مشکلاتی که با اون ها سر و کله میزدن و دیدشون به زندگی در زیباترین و رئال ترین حالت ممکن نمایش داده شده بود. فکر میکنم لذت بردن ازش به خاطر جوری بود که جریان داشت و حتما قرار نیست یه چیز گنده ازش دربیاد و این چیزیه که زندگی واقعا هست. ادم وقتی نوجوانه فکر میکنه همه چیز خیلی دراماتیکه در حالی که ممکنه چیز خاصی نباشه و چند سال بعدش اصلا اهمیتی نداشته باشه ولی مهم اون لحظه ست که ادم بابتش اسیب میبینه یا توی تفکرش یا رفتارش و احساساتش تاثیر میذاره جوری که ممکنه یه تغییر گنده توی زندگی فرد به وجود بیاد و این چیزی بود که نشون داد. همینطور مشکلات خانوادگی و تاثیرش روی نوجوانان از چیزایی بود که به خوبی تونستم باهاش ارتباط بگیرم. افسردگی و تنفر از خود بابت کوچیک ترین چیزها یا حتی چیزایی که وجود ندارن یا تروماهای گذشته یا رفتار کسایی که دوستشون داریم، اضطراب بابت چیزی که هنوز رخ نداده یا تروما از چیزی که قبلا رخ داده، عاشق ایده ی عاشقی بودن نه عاشق شدن واقعی، بالا پایین شدن شدید احساسات، شرمندگی بابت بدن یا گرایشات، همه ی اینا چیزایی هستن که من ۲۲ ساله باهاش رو در رو میشم و تونستم در این سریال ببینمشون، تو جامعه ای که ما هستیم، ما عموما بابت احساسات شخصی مون سرکوفت میخوریم و جوریه که انگار بده یا ولید نیست، بحث درباره ی خوب یا بد بودن نیست، بحث درباره ی اینه که فراموش نکنیم این احساسات وجود دارن و برای خیلی از افراد رخ میده و تمام این ها چیزی بود که این سریال نشون میداد و اتفاقا خیلی خوب هم درش عمل کرده بود. حالا خیلی از افراد میتونن چشمشون رو به این اثر که هنرمندانه همه ی این احساسات رو نشون داده بود ببندن چون هنوز درگیر خیلی تابوها در جامعه هستن، یا میتونن این اثر رو پوچ بدونن انگار هیچ وقت هیچ احساسات این چنینی رو تجربه نکردن و دورشون خیلی بسته بوده. فشار خوردن بومرا هم دنیاییه. این سریال زیبا بود و اگه یه روزی در این ژانر ازم یه پیشنهاد بخوان قراره پیشنهادش بدم. منتظر سیزن سومش میمونم ?
۱۴۰۰ تیر ۱۲ ۲۰:۱۲
کوبریک واقعا هیچ وقت ادم رو ناامید نمیکنه. عالی بود. انتقال پیام فیلم در زیباترین شکل، کادر و رنگ امیزی به بیننده منتقل میشه. موسیقی متن فیلم عالیه و احساسات رو برانگیخته میکنه.
۱۴۰۱ اردیبهشت ۲۴ ۰۹:۳۹
من نمیدونم بازیگرای این فیلم چطور تونستن این فیلم رو بازی کنن و از شرم نمیرن؟ لایک برای من چند روز طول کشید که بتونم تمومش کنم، از یه جایی به بعد حتی خنده دار هم نبود که بگی دارم میبینم که بعد بتونم با دوستام مسخره اش کنم و از شدت شرم نیابتی عرق سرد رو کمر مینشست. اصلا نمیدونم چرا این همه زحمت کشیدم که تمومش کنم و الان یه بحران روحی رو طی میکنم که آیا زندگی آدمی به اندازه ی کافی کوتاه نیست که همونم داری این جوری سپری میکنی؟ نظر بنده؟ نبینید.
۱۴۰۱ فروردین ۲۴ ۱۸:۲۴
این سریال از اون سریالایی نیست که عموما دنبال میکنم، ولی تماشای اون از نظر بصری بسیار لذت بخش بود. احساسات کرکترها و مشکلاتی که با اون ها سر و کله میزدن و دیدشون به زندگی در زیباترین و رئال ترین حالت ممکن نمایش داده شده بود. فکر میکنم لذت بردن ازش به خاطر جوری بود که جریان داشت و حتما قرار نیست یه چیز گنده ازش دربیاد و این چیزیه که زندگی واقعا هست. ادم وقتی نوجوانه فکر میکنه همه چیز خیلی دراماتیکه در حالی که ممکنه چیز خاصی نباشه و چند سال بعدش اصلا اهمیتی نداشته باشه ولی مهم اون لحظه ست که ادم بابتش اسیب میبینه یا توی تفکرش یا رفتارش و احساساتش تاثیر میذاره جوری که ممکنه یه تغییر گنده توی زندگی فرد به وجود بیاد و این چیزی بود که نشون داد. همینطور مشکلات خانوادگی و تاثیرش روی نوجوانان از چیزایی بود که به خوبی تونستم باهاش ارتباط بگیرم. افسردگی و تنفر از خود بابت کوچیک ترین چیزها یا حتی چیزایی که وجود ندارن یا تروماهای گذشته یا رفتار کسایی که دوستشون داریم، اضطراب بابت چیزی که هنوز رخ نداده یا تروما از چیزی که قبلا رخ داده، عاشق ایده ی عاشقی بودن نه عاشق شدن واقعی، بالا پایین شدن شدید احساسات، شرمندگی بابت بدن یا گرایشات، همه ی اینا چیزایی هستن که من ۲۲ ساله باهاش رو در رو میشم و تونستم در این سریال ببینمشون، تو جامعه ای که ما هستیم، ما عموما بابت احساسات شخصی مون سرکوفت میخوریم و جوریه که انگار بده یا ولید نیست، بحث درباره ی خوب یا بد بودن نیست، بحث درباره ی اینه که فراموش نکنیم این احساسات وجود دارن و برای خیلی از افراد رخ میده و تمام این ها چیزی بود که این سریال نشون میداد و اتفاقا خیلی خوب هم درش عمل کرده بود. حالا خیلی از افراد میتونن چشمشون رو به این اثر که هنرمندانه همه ی این احساسات رو نشون داده بود ببندن چون هنوز درگیر خیلی تابوها در جامعه هستن، یا میتونن این اثر رو پوچ بدونن انگار هیچ وقت هیچ احساسات این چنینی رو تجربه نکردن و دورشون خیلی بسته بوده. فشار خوردن بومرا هم دنیاییه. این سریال زیبا بود و اگه یه روزی در این ژانر ازم یه پیشنهاد بخوان قراره پیشنهادش بدم. منتظر سیزن سومش میمونم ?
۱۴۰۰ تیر ۱۲ ۲۰:۱۲
کوبریک واقعا هیچ وقت ادم رو ناامید نمیکنه. عالی بود. انتقال پیام فیلم در زیباترین شکل، کادر و رنگ امیزی به بیننده منتقل میشه. موسیقی متن فیلم عالیه و احساسات رو برانگیخته میکنه.