همه‌ی این‌ها به کنار، من نمی‌تونم باور کنم Paul Rudd پنجاه‌ساله باشه. بگی سی‌ساله‌شه هم من قبول می‌کنم.
۱۳۹۶ اسفند ۲۸ ۱۹:۱۳
«سه بیلبورد» فیلمی در مورد انتقام و خشونت است، همین. این‌که واقعاً چه کسی مسئول قتل دختر میلدرد است، صرفاً بخش کوچک و کم‌اهمیتی از ماجرا است که واقعاً نیازی به حل‌شدن ندارد و به همین دلیل، بر خلاف بسیاری از نظراتی که در این‌جا مطرح شده است، فیلم پایانی باز ندارد زیرا که به تمام آن‌چه که می‌خواسته رسیده است. بیلبوردهایی که میلدرد اجاره می‌کند در واقع کاتالیزورهایی هستند که باعث می‌شوند بسیاری از زوایای پنهان جامعه در رابطه با تم اصلی داستان، خشونت و انتقام، در یک کمدی سیاه رو بیایند. فیلم‌نامه در یک سوم ابتدایی فیلم بسیار عالی عمل می‌کند: بدون این‌که لحظه‌ای کم یا اضافه باشد، شخصیت‌ها معرفی می‌شوند، شخصیت‌پردازی صورت می‌گیرد و خط اصلی داستان نشان داده می‌شود. علاوه بر این، کنایه‌ها نیز به‌جا هستند. بعد از مرگ رئیس پلیس، کمی زیادی حالت روایی پیدا می‌کند و ریتم ابتدای فیلم می‌افتد؛ کنایه‌ها نیز چندان گزنده نیستند. با این حال، فیلم‌نامه هم‌چنان در شخصیت‌پردازی موفق است و حال که شخصیت‌ها از رویداد اولیه دور شده‌اند، ابعاد بیش‌تری از خود نشان می‌دهند که این بیش‌تر در مورد پلیس اخراجی نمود دارد.
بازی مک‌دورمند نیز فوق‌العاده است. او بدون آن‌که درگیر جلوه‌های مردانه از خشونت شود، دقیقاً همان‌طور که یک مادر داغ‌دیده به دنبال انتقام است، عمل می‌کند. موسیقی فیلم به هیچ عنوان چیز خاصی ندارد و در حس‌وحال فیلم، حداقل برای من، اثرگذار نبود. تدوین هم البته هم‌چون بسیاری از فیلم‌های دیگر هالیوودی به خوبی انجام شده است که این در صحنه‌ی آتش‌سوزی کلانتری نمود دارد.
۱۳۹۸ فروردین ۲۱ ۰۱:۰۳
همه‌ی این‌ها به کنار، من نمی‌تونم باور کنم Paul Rudd پنجاه‌ساله باشه. بگی سی‌ساله‌شه هم من قبول می‌کنم.
۱۳۹۶ اسفند ۲۸ ۱۹:۱۳
«سه بیلبورد» فیلمی در مورد انتقام و خشونت است، همین. این‌که واقعاً چه کسی مسئول قتل دختر میلدرد است، صرفاً بخش کوچک و کم‌اهمیتی از ماجرا است که واقعاً نیازی به حل‌شدن ندارد و به همین دلیل، بر خلاف بسیاری از نظراتی که در این‌جا مطرح شده است، فیلم پایانی باز ندارد زیرا که به تمام آن‌چه که می‌خواسته رسیده است. بیلبوردهایی که میلدرد اجاره می‌کند در واقع کاتالیزورهایی هستند که باعث می‌شوند بسیاری از زوایای پنهان جامعه در رابطه با تم اصلی داستان، خشونت و انتقام، در یک کمدی سیاه رو بیایند. فیلم‌نامه در یک سوم ابتدایی فیلم بسیار عالی عمل می‌کند: بدون این‌که لحظه‌ای کم یا اضافه باشد، شخصیت‌ها معرفی می‌شوند، شخصیت‌پردازی صورت می‌گیرد و خط اصلی داستان نشان داده می‌شود. علاوه بر این، کنایه‌ها نیز به‌جا هستند. بعد از مرگ رئیس پلیس، کمی زیادی حالت روایی پیدا می‌کند و ریتم ابتدای فیلم می‌افتد؛ کنایه‌ها نیز چندان گزنده نیستند. با این حال، فیلم‌نامه هم‌چنان در شخصیت‌پردازی موفق است و حال که شخصیت‌ها از رویداد اولیه دور شده‌اند، ابعاد بیش‌تری از خود نشان می‌دهند که این بیش‌تر در مورد پلیس اخراجی نمود دارد. بازی مک‌دورمند نیز فوق‌العاده است. او بدون آن‌که درگیر جلوه‌های مردانه از خشونت شود، دقیقاً همان‌طور که یک مادر داغ‌دیده به دنبال انتقام است، عمل می‌کند. موسیقی فیلم به هیچ عنوان چیز خاصی ندارد و در حس‌وحال فیلم، حداقل برای من، اثرگذار نبود. تدوین هم البته هم‌چون بسیاری از فیلم‌های دیگر هالیوودی به خوبی انجام شده است که این در صحنه‌ی آتش‌سوزی کلانتری نمود دارد.