این فیلم میره عمیق ترین عمیق ترین حس ادم رو لمس میکنه
در ستایش صداقت وجودی هر کسی ...
۱۴۰۱ بهمن ۱۵ ۰۵:۰۲
what a weird movie:) stumped
۱۴۰۱ بهمن ۱۲ ۲۳:۳۳
برای نسل من واقعا یه نامه عاشقانه به سینما بود که تو روزای بدمون بهمون نشون داده که تنها نیستیم. تمام چیزی که فیلم میخواد بگه به نظرم تو چهار سکانسه جایی که کانراد توی مستیش میگه باید یه کاری کنیم که ادما بیان توی سینما بشینن و با خودشون بگن وای خدایا من تنها نیستم ؛ یه جای دیگه جایی که مانی به نلی میگه میخوام حس کنم بخشی از یه چیزی بزرگتر از خودمم یه چیزی که ماندگار باشه؛ بعدم جایی که کانراد به استل میگه فکر میکنی این low art نه نیست پدر مادر من از ی قشر ضعیف بودن و پول رفتن به تئاتر های فانتزی رو نداشتن ؛ یکی هم اون سکانسیه که النور با جک حرف میزنه واقعا که همینطوره ماها کسایی که ده ها سال بعد از ستاره های کلاسیک و نوپای سینما بدنیا اومدیم انگار که دوباره کلارک گیبل و ماریون دیویس و ویوین لی و هنری فوندا ها رو زنده کردیم، حداقل برای خودمون
این فیلم دوباره یاد من اورد که سینما فقط فیلمای دهه 90 که ده ها بار دیدمشون نیست باید برگشت و اون چیزایی رو دوباره زنده کرد الان باعث شدن بعد از ده ها سال بشینیم قصه های آدما و اشک بریزیم و بخندیم و حالایی رو تجربه کنیم که هیچوقت قرار نیست تو دنیای واقعی تجربه کنیم
۱۴۰۱ اسفند ۱۹ ۲۰:۵۵
دیگه معروف شدید درخواست ها رو جدی نمیگیرید
۱۴۰۱ اسفند ۰۴ ۰۰:۴۲
این فیلم میره عمیق ترین عمیق ترین حس ادم رو لمس میکنه در ستایش صداقت وجودی هر کسی ...
۱۴۰۱ بهمن ۱۵ ۰۵:۰۲
what a weird movie:) stumped
۱۴۰۱ بهمن ۱۲ ۲۳:۳۳
برای نسل من واقعا یه نامه عاشقانه به سینما بود که تو روزای بدمون بهمون نشون داده که تنها نیستیم. تمام چیزی که فیلم میخواد بگه به نظرم تو چهار سکانسه جایی که کانراد توی مستیش میگه باید یه کاری کنیم که ادما بیان توی سینما بشینن و با خودشون بگن وای خدایا من تنها نیستم ؛ یه جای دیگه جایی که مانی به نلی میگه میخوام حس کنم بخشی از یه چیزی بزرگتر از خودمم یه چیزی که ماندگار باشه؛ بعدم جایی که کانراد به استل میگه فکر میکنی این low art نه نیست پدر مادر من از ی قشر ضعیف بودن و پول رفتن به تئاتر های فانتزی رو نداشتن ؛ یکی هم اون سکانسیه که النور با جک حرف میزنه واقعا که همینطوره ماها کسایی که ده ها سال بعد از ستاره های کلاسیک و نوپای سینما بدنیا اومدیم انگار که دوباره کلارک گیبل و ماریون دیویس و ویوین لی و هنری فوندا ها رو زنده کردیم، حداقل برای خودمون این فیلم دوباره یاد من اورد که سینما فقط فیلمای دهه 90 که ده ها بار دیدمشون نیست باید برگشت و اون چیزایی رو دوباره زنده کرد الان باعث شدن بعد از ده ها سال بشینیم قصه های آدما و اشک بریزیم و بخندیم و حالایی رو تجربه کنیم که هیچوقت قرار نیست تو دنیای واقعی تجربه کنیم