سلام پیشنهاد من نسخه 205 دقیقه ای هست اما شما هر کدوم که باب میلتون هست رو میتونید تماشا کنید، من به شخصه جفت نسخه ها رو تماشا کردم و نسخه 186 دقیقه ای یه کم جم و جور تر از 205 دقیقه ای هست و هیچ صحنه اضافه تری نسبت به 205 دقیقه ای ندارد.
۱۳۹۹ دی ۱۱ ۰۸:۳۴
حمایت معنوی XD
۱۳۹۹ تیر ۲۲ ۱۵:۵۲
روزی روزگاری در آناتولی به عقیده من یک استالکر (1979-تارکوفسکی) مدرن هست که نه تنها نماینده ترکیه است بلکه نماینده قرن بیست و یک هم هست، فیلمی که چند مرد رو با اهداف و افکار مختلف به یک سفر پر خطر وادار میکنه و در انتها به هیچ نتیجه ای نمیرسه جز پوچی پل هایی که آدمی زاد (هم از لحاظ ایدئولوژی و هم در مورد اتفاقات ساده روزمره) میسازه و پوچی جایی که به خیال خودش رسیده.
تمام داستان های فیلم برای مخاطب گنگ و تار هست و شاید هم این مهم نیست مهم این دیالوگ های بین کاراکتر ها هست که هر کدوم مثل فقره های فلسفی هستند، اما داستان ها شاید کامل گفته نشده که مخاطب هم جزئی از فیلم بشه، برای مثال معلوم نیست که کدوم یک از برادر ها در اصل مقتول رو کشته و یا اینکه آیا اون زنی که دادستان میگفت بی علت مرده زن خودش بوده یا نه، فیلمساز به هیچ کدوم از این سوال ها جواب نمیده، البته که شاید بشه به گونه ای حدس زد اما این مهمه که نوری جیلان لقمه رو درسته توی دهن مخاطب نمیزاره و بیننده هم باید به کار گرفته شده باشه.
یکی از بهترین فیلم هایی بود که به عمرم دیدم و حتما پیشنهاد میکنم که تمام فیلم های نوری بیلگه جیلان رو به ترتیب ببینید و به طبع برای دیدن آثاری به این مهمی یک سری پیشنیاز هست که به عقیده من فیلم های تارکوفسکی و لارس فون تریه خیلی روی فیلم های نوری بیلگه جیلان تاثیر گذاشته اند
۱۳۹۹ تیر ۲۲ ۱۵:۳۳
اون سکانسی که فیلم هایی که کاراکتر اصلی از پدر و مادرش گرفته خیلی منو یاد فیلم های تارکوفسکی انداخت، از بافت و نور و رنگ تصویر گرفته تا موسیقی، سکانس آخر هم که پیر مرد زیر درخت میخوابه اون هم خیلی منو یاد فیلم ایثار انداخت معلومه که خیلی از تارکوفسکی تاثیر گرفته
۱۴۰۰ مهر ۰۲ ۰۸:۰۹
سلام پیشنهاد من نسخه 205 دقیقه ای هست اما شما هر کدوم که باب میلتون هست رو میتونید تماشا کنید، من به شخصه جفت نسخه ها رو تماشا کردم و نسخه 186 دقیقه ای یه کم جم و جور تر از 205 دقیقه ای هست و هیچ صحنه اضافه تری نسبت به 205 دقیقه ای ندارد.
۱۳۹۹ دی ۱۱ ۰۸:۳۴
حمایت معنوی XD
۱۳۹۹ تیر ۲۲ ۱۵:۵۲
روزی روزگاری در آناتولی به عقیده من یک استالکر (1979-تارکوفسکی) مدرن هست که نه تنها نماینده ترکیه است بلکه نماینده قرن بیست و یک هم هست، فیلمی که چند مرد رو با اهداف و افکار مختلف به یک سفر پر خطر وادار میکنه و در انتها به هیچ نتیجه ای نمیرسه جز پوچی پل هایی که آدمی زاد (هم از لحاظ ایدئولوژی و هم در مورد اتفاقات ساده روزمره) میسازه و پوچی جایی که به خیال خودش رسیده. تمام داستان های فیلم برای مخاطب گنگ و تار هست و شاید هم این مهم نیست مهم این دیالوگ های بین کاراکتر ها هست که هر کدوم مثل فقره های فلسفی هستند، اما داستان ها شاید کامل گفته نشده که مخاطب هم جزئی از فیلم بشه، برای مثال معلوم نیست که کدوم یک از برادر ها در اصل مقتول رو کشته و یا اینکه آیا اون زنی که دادستان میگفت بی علت مرده زن خودش بوده یا نه، فیلمساز به هیچ کدوم از این سوال ها جواب نمیده، البته که شاید بشه به گونه ای حدس زد اما این مهمه که نوری جیلان لقمه رو درسته توی دهن مخاطب نمیزاره و بیننده هم باید به کار گرفته شده باشه. یکی از بهترین فیلم هایی بود که به عمرم دیدم و حتما پیشنهاد میکنم که تمام فیلم های نوری بیلگه جیلان رو به ترتیب ببینید و به طبع برای دیدن آثاری به این مهمی یک سری پیشنیاز هست که به عقیده من فیلم های تارکوفسکی و لارس فون تریه خیلی روی فیلم های نوری بیلگه جیلان تاثیر گذاشته اند
۱۳۹۹ تیر ۲۲ ۱۵:۳۳
اون سکانسی که فیلم هایی که کاراکتر اصلی از پدر و مادرش گرفته خیلی منو یاد فیلم های تارکوفسکی انداخت، از بافت و نور و رنگ تصویر گرفته تا موسیقی، سکانس آخر هم که پیر مرد زیر درخت میخوابه اون هم خیلی منو یاد فیلم ایثار انداخت معلومه که خیلی از تارکوفسکی تاثیر گرفته