این غير قابل ‌تحملهrnاينکه رو در روي خودت باقي بمونيrnاينم، يه شکلي از تنهاييهrnکسی نمیفهمهrnکه اين خلأ توي من وجود داره همونجور که توي بقيه هم هستrnترس هميشه اونجا هستrnترس از نامناسب شدنrn...بيماري و مرگrnو اين دردناکهrnاونجا يه حسِ پاياني هستrnکه مبهم باقي مي‌مونهrnهمه جا فريب هست و زخم، جراحتrnو خيانتrnمردم نمي‌بينن. نمي‌فهمنrnو قضاوت‌هاشون سطحيهrnاين يه سفر بي‌بازگشت و يک ‌طرفه ‌ستrnمن به شب وابسته‌امrnمن خورشيد رو دوست ندارم، نور روز رو دوست ندارمrnمن قضاوتشون نمي‌کنم، چون نمي‌تونمrnما فاقد قدرت جسمي و روحي هستيمrnلذت رو حس نمي‌کنيمrnدرست مثل عروسک‌هاي خيمه‌شب‌بازيِ يه تئاترrnو این تويي که راجع ‌به آخرِ تموم اين‌هاrn خيال‌پردازي مي‌کنيrn