زمان مطالعه: ۶ دقیقه
دوستان در شرایط سخت، چهره‌ی واقعی خود را نشان می‌دهند؛ نقد فیلم «ترامبو»
«دالتون ترامبو» یکی از بهترین و سرشناس‌ترین نویسنده‌های دوران خود است. او که یک فیلمنامه‌نویس حرفه‌ای می‌باشد، با توجه به قراردادی که با کمپانی فیلمسازی MGM می‌بندد، تبدیل به پردرآمدترین فیلمنامه‌نویس هالیوود می‌شود اما با توجه به اتفاقات سیاسی که در آمریکا در حال شکل‌گیری و وقوع می‌باشد، این نویسنده نیز از آسیب در امان نمی‌ماند و زندگی پرفراز و نشیبی را تجربه می‌کند.
داستان این فیلم از سال 1947 شروع می‌شود که جنگ جهانی دوم به پایان رسیده و با آغاز جنگ سرد، بدبینی‌هایی نسبت به کمونیست‌ها در آمریکا و به دنبال آن در سراسر دنیا در حال ایجاد است. جُنبشی که به گسترش این موضوع سرعت بیشتری داد، جریان «مک کارتی» بود که یکی از سیاست‌مدارهای آمریکا به همین اسم، آنرا پایه‌گذاری کرد. به این ترتیب بود که برخلاف قانون اساسی آمریکا، افراد مختلفی به بهانه‌های گوناگون، به همکاری و جاسوسی برای روسیه(شوروی سابق) محکوم شدند و همین مساله باعث اعدام، زندانی شدن، از دست دادن جایگاه اجتماعی و شغلی آنها شد. اما چرا این روند، برخلاف قانون اساسی بود؟ با توجه به متمم اول قانون اساسی، هیچ کسی نباید به خاطر عقاید و اعتقاداتی که دارد، از طرف حکومت مورد بازجویی قرار بگیرد ولی کمیته‌ی رسیدگی به فعالیت‌های ضد آمریکایی، به راحتی این قانون را نادیده گرفته و باعث از بین رفتن زندگی انسانهای زیادی در آن دوره شد.
اعتراضات اهالی سینما به سیستم فیلمسازی آمریکا، از جایی شروع شد که هنرپیشه‌ها، فیلمنامه‌نویس‌ها و ... خواستار حقوق واقعی خود شدند به‌طوریکه اعتقاد داشتند سود واقعی حاصل از فروش یک فیلم، به جیب کسانی واریز می‌شود که در چرخه‌ی تولید آن، هیچ نقشی ندارند و تنها با سرمایه‌گذاری در این بخش، بصورت ناعادلانه سود می‌کنند. «هامفوری بوگارت»، «دَنی کِی»، «لورِن باکال»، «اِدوارد جی رابینسون» و «دالتون ترامبو» جزء چهره‌های سرشناسی هستند که این خط فکری را دنبال کرده و در اعتراضات شرکت می‌کنند. اما درصورتیکه هنرمندان سینما، بتوانند به هدف خود برسند، دیگر خبری از رقم‌های نجومی واریز شده به حساب عده‌ای اندک، نخواهد بود بنابراین آنها نیز با پشتیبانی دولت و افرادی مانند «هِدا هاپر»، «جان وِین»، «رونالد رِیگان» و «رابرت تایلر» به مقابله با معترضین می‌پردازند. در اینجا باید اشاره کنم که تمامی اطلاعات ارائه شده در فیلم، درباره‌ی اسامی افراد و حوادث مختلف، سندیت تاریخی داشته و هیچگونه تحریفی در آنها صورت نگرفته است.
صحنه‌های بازسازی شده در این فیلم که بصورت سیاه و سفید به نمایش درمی‌آیند از لحاظ تصویری و صدا، به قدری دقیق و خوب کار شده‌اند که کوچکترین تفاوتی با تصاویر مستندی که همزمان با آنها، در فیلم به چشم می‌خورد، ندارند. علاوه بر این، چون فیلم «ترامبو» بازگو کننده‌ی قسمتی از تاریخ آمریکاست که شامل بحث‌های سیاسی، جلسات دادگاهی، جبهه‌گیری‌ها و اظهار نظرهای مختلف می‌باشد، ممکن است در نگاه اول، خسته کننده به نظر برسد ولی فیلمنامه‌ی آن در کنار مسائل فنی، چنان شما را مجذوب خود خواهد کرد که برای یک لحظه نیز، از فضای آن، جدا نخواهید شد. از لحاظ فیلمنامه، داستان به هیج وجه، یکنواخت جلو نمی‌رود و همواره شاهد تنش‌های مختلف در آن هستیم. تمامی کاراکترهای فیلم، به خوبی معرفی می‌شوند و هیچکدام از آنها، دور از ذهن و دست‌نیافتنی باقی نمی‌مانند. دیالوگ‌های استفاده شده در آن، در عین سادگی، بار معنایی بالایی داشته و از لحاظ نگارشی و ادبی، در سطح بسیار مطلوبی قرار دارند. جالب اینجاست که هر کاراکتر، متناسب با شخصیتش در فیلم، دیالوگ‌های مخصوص به خود را دارد و تعادل مناسبی بین همه‌ی آنها برقرار شده است. اما بدون شک، بهترین دیالوگ‌ها مربوط به کاراکتر اصلی یعنی «دالتون ترامبو» می‌باشد که با توجه به حرفه‌ای که دارد(نویسنده)، کاملا معقول و منطقی است که در مقایسه با بقیه، پخته‌تر صحبت کرده و جملات استعاری بیشتری به کار ببرد.
در بدترین و محدودترین شرایط، باز هم می‌توان راهی برای پیشبرد اهداف، پیدا کرد. «دالتون ترامبو» به این جمله اعتقاد داشته و لحظه‌ای دست از تلاش برنمی‌دارد. تفاوت عمده‌ی «ترامبو» با دوستان و همفکرانش در این است که او هدف نهایی را در نظر می‌گیرد و برای رسیدن به آن، بصورت ریشه‌ای، برنامه‌ریزی می‌کند. ممکن است این روند، بازدهی سریعی نداشته و طولانی مدت باشد ولی در صورت تحقق، ماندگاری بیشتری نیز خواهد داشت. هدف اصلی او در این فیلم، از بین بردن و در واقع بی‌اثر کردن لیست سیاهی است که ناعادلانه تنظیم شده است. چون تلاش «ترامبو» نشان داده می‌شود و ما به عنوان مخاطب، تمامی برنامه‌ریزی‌ها و فعالیت‌های او را می‌بینیم، با موفق شدنش، خوشحال می‌شویم و ناراحتی حاصل از رفتار جامعه و مردم با او، به ما نیز منتقل می‌شود. پس می‌توان نتیجه گرفت که تمرکز لازم در شخصیت‌پردازی وجود دارد و موارد اشاره شده، باعث می‌شوند به راحتی با کاراکتر اصلی، همزادپنداری کنیم.
فیلمبرداری، صحنه‌آرایی و طراحی لباس در این فیلم، ترکیب و تعامل بسیار خوبی با هم داشته و وظیفه‌ی خود را در ارائه‌ی تصاویر زیبا و چشم‌نواز، همراه با رنگ‌بندی مناسب، به بهترین شکل انجام داده‌اند. تنها بخشی که می‌توان گفت در حد فیلم نیست، سطح بازیگری هنرپیشه‌ها می‌باشد(البته این جمله بدین معنی نیست که شاهد نقش‌آفرینی‌های ضعیف در طول فیلم هستیم). «برایان کرانستون» بازیگر شناخته‌شده‌ای است و با اینکه تاکنون، شاهد بازی فوق‌العاده‌ای از او نبوده‌ایم ولی اکثرا خوب و قابل قبول ظاهر شده اما متاسفانه در این فیلم، افت و خیز بسیار زیادی دارد. «کرانستون» در جاهایی که دیالوگ ندارد و اصطلاحا در سکوت بازی می‌کند، قابل قبول است ولی لحظاتی که نقش‌آفرینی‌اش همراه با گفتن دیالوگ می‌باشد، به دلیل افراط در بازی و بزرگنمایی در حالت چهره و همینطور لحن ادای کلمات، ضعیف و مصنوعی ظاهر می‌شود. بقیه‌ی بازیگران فیلم نیز، درخشان نیستند ولی در کل، بازیگران زن، بهتر از مردها، عمل کرده‌اند. در نهایت می‌توان گفت، فیلم «ترامبو» ضمن اینکه بازگو کننده‌ی حقایق مهمی از تاریخ آمریکا می‌باشد، از لحاظ سینمایی نیز، یک اثر ارزشمند بوده و از تمامی اِلمان‌های لازم، برای انتقال مفاهیم مدنظر، بهره برده است.
جاوید مجلل
امتیاز: 74
جهت ورود به صفحه دانلود کلیک کنید
دیدگاه‌ها
مهمان
برای ارسال دیدگاه باید وارد شوید
vanessa
vanessa
۴ خرداد ۱۳۹۷ ۱۹:۵۹
فیلم خیلی خوبی است و ارزش چندباردیدن را دارد.
۰
۰
برای امتیاز‌دهی باید وارد شوید
پاسخ
esplo35
esplo35
۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۷ ۲۰:۳۰
اقتباص زیبای بود کلا فیلم های که بر اساس تاریخ نوشته میشه یه جذابیت خاصی برای من نداره مرسی سینما
۰
۰
برای امتیاز‌دهی باید وارد شوید
پاسخ