این اسمالویل داستان جالبی برا من داره. به تاثیر اروورس همینطوری برا شوخی قسمت اول رو گوشه لپتاپ داشتم مدت ها و چند ماه قبل شوخی شوخی فصل 1 رو نگاه کردم. دیوانه فضاش شده بودم. پسر دبیرستانی، مزرعه کنت، دبیرستان اسمالویل و... . به حدی شخصیتاش دلنشین بودن که دیگه کمتر به ضعف شدید جلوه های ویژه و به قولی قضیه دیوانه ی هفتگی (freak of the week) چه بسا زیرنویس مزخرف اهمیت نمیدادم. تا فصل 4 طوری بود که هر آن میخواستم دراپ کنم. چون هیچ دشمنی از کمیک سوپرمن تا اونموقع نیومده بود و به قولی همه اوریجینال سریال بودن ولی کم کم داشت جدی تر میشد. شخصیتای دی سی کم کمک اضاف شدن و من هم ترغیب شدم به ادامه. داستانا جون گرفتن و تراژدی اضاف شد. حتی به نوعی جاستیس لیگ رو هم دیدیم. برینیاک، دومزدی، زاد و فرزندان دارکساید و ... تا اخر سریال اومدن. حتی جاستیس سوسایتی هم دیدیم (جاستیس لیگ چند دهه قبل). نیمه دوم سریال واقعا پیشرفت زیادی میکنه که اوجش تو سیزنای 9 10 قابل دیدنه. یعنی کسی که تا سیزن 3 4 احساس کنه خسته شده و اینا با فصلای بعدی مزدشو میگیره.
قضیه ای که این اسمالویل رو متمایز میکنه شخصیت پردازی بشدت عالی اونه. جاناتان کنت، لانا لنگ و لوییس لین و ... سریال عالی بودن ولی گل سر سبدشون خود کلارک کنت و لکس لوثر با بازی عالی تام ولینگ و مایکل روزنبام بود. همین الان شخصیت پردازی اسمالویل شخصیت پردازی فلش الان رو سه هیچ میزنه. اخر سریال احساس دلتنگی میکنی برا کلارک و لوییس. از همون اول به نوعی زورکی خودمو تا اخر اسمالویل کشوندم اما الان که دوسه ماهی میگذره از تمام کردنش، از دیدنش پشیمون نیستم و
سریال رو واقعا به کمیک فنا و بخصوص فنای سوپرمن پیشنهاد میکنم (به نوعی دیدن این سریال بعد 20 سال یکم دیوانگی میطلبه)
سریال هم خوب جایی تموم شد. اگه ادامه داشت دیگه اسمش اسمالویل نبود. بهترین فصل هم همون اخریه
۱۴۰۰ تیر ۲۴ ۲۳:۱۸
نظرت کاملا حرف دلمو زد
۱۴۰۰ تیر ۰۲ ۰۴:۰۸
حدود چندماه پیش به سرم زد ی سبک جدید سریال ببینم که تو اپ 30نما ارو برام مشخص شد. منم فصل یکو زدم برا دانلود. بشدت با اون فصل انس گرفتم. تصمیم داشتم داشتم که نه فقط ارو بلکه دنیای اروورس رو تماشا کنم. تا فصل 3 ارو و 2 فلش بشدت جالب پیش میرفت تاکم کم ضعفا به چشم اومد. فصل 4 ارو گند زد. لجندز هم که وندال سویج رو بشدت بد جلوه داد. ولی امان از فصل 5 ارو. بشدت ویلن اصلی سیزن رو دوست داشتم حتی از اولی ها هم بیشتر. لجندز هم فصل 2ش قشنگ بود و فصل 3 فلش از قبلیاش ضعیفتر. از اونجا به بعد اروورس دیگه چیز جدیدی برای ارائه نداشت( بجز کراس اور ها ). پای سوپرگرل رو نمیارم که کلا دیدنش اشتباه محض بود. فلش و لجندز دیگه برام قابل قبول هم نبودن. ارو هم در فصل 6 شاید از فصل 3 خودش بهتر بود ولی بازم خیلیارو متقاعد نکرد. دیگه 7 هم بشدت ضعیف کار کرد تا که فصل 8 رسم کل cw رو بهم زد و داستان اصلی رو بجای پرونده های اپیزودیک اورد وسط که خیلی خوب پیشینه کراس اوررو فراهم کرد.
اگر طرفدار ارو یا فلش یا ... بودید که هیچ. اگه که دنبال دراپ کردنین و خسته کننده شده براتون من بهترین ترتیب رو میگم.
تا ی سال مشخص یعنی 2016/2017 ببینید: ارو فصل 5، فلش فصل 3 و لجندز فصل2 با کراس اور !Invasion. اگر که هنوز ادامه دادید دیگه بعد کراس اور Crisis on Infinite Earths اروورس رو ببوسید بزارید کنار.
۱۳۹۹ آذر ۰۷ ۰۱:۵۳
اگه دنبال سریال تاپ ریت و اینا هستین این سریال خیلی مناسبتون نیست چون واقعا هیچ حدومرزی نمیشناسه. ولی اگه دنبال یچیزی هستین که باهاش 2 تا 4 ماه زندگی کنین و از تک تک اپیزودا لذت ببرید حتما از دست ندید. طوری که داداشای وینچستر رو رفیق خودتون بدونید و با خندشون بخندین و با گریه شون گریه کنین. پایان هم مناسب بود بنظر من.
۱۴۰۰ شهریور ۲۰ ۰۰:۴۸
این اسمالویل داستان جالبی برا من داره. به تاثیر اروورس همینطوری برا شوخی قسمت اول رو گوشه لپتاپ داشتم مدت ها و چند ماه قبل شوخی شوخی فصل 1 رو نگاه کردم. دیوانه فضاش شده بودم. پسر دبیرستانی، مزرعه کنت، دبیرستان اسمالویل و... . به حدی شخصیتاش دلنشین بودن که دیگه کمتر به ضعف شدید جلوه های ویژه و به قولی قضیه دیوانه ی هفتگی (freak of the week) چه بسا زیرنویس مزخرف اهمیت نمیدادم. تا فصل 4 طوری بود که هر آن میخواستم دراپ کنم. چون هیچ دشمنی از کمیک سوپرمن تا اونموقع نیومده بود و به قولی همه اوریجینال سریال بودن ولی کم کم داشت جدی تر میشد. شخصیتای دی سی کم کمک اضاف شدن و من هم ترغیب شدم به ادامه. داستانا جون گرفتن و تراژدی اضاف شد. حتی به نوعی جاستیس لیگ رو هم دیدیم. برینیاک، دومزدی، زاد و فرزندان دارکساید و ... تا اخر سریال اومدن. حتی جاستیس سوسایتی هم دیدیم (جاستیس لیگ چند دهه قبل). نیمه دوم سریال واقعا پیشرفت زیادی میکنه که اوجش تو سیزنای 9 10 قابل دیدنه. یعنی کسی که تا سیزن 3 4 احساس کنه خسته شده و اینا با فصلای بعدی مزدشو میگیره. قضیه ای که این اسمالویل رو متمایز میکنه شخصیت پردازی بشدت عالی اونه. جاناتان کنت، لانا لنگ و لوییس لین و ... سریال عالی بودن ولی گل سر سبدشون خود کلارک کنت و لکس لوثر با بازی عالی تام ولینگ و مایکل روزنبام بود. همین الان شخصیت پردازی اسمالویل شخصیت پردازی فلش الان رو سه هیچ میزنه. اخر سریال احساس دلتنگی میکنی برا کلارک و لوییس. از همون اول به نوعی زورکی خودمو تا اخر اسمالویل کشوندم اما الان که دوسه ماهی میگذره از تمام کردنش، از دیدنش پشیمون نیستم و سریال رو واقعا به کمیک فنا و بخصوص فنای سوپرمن پیشنهاد میکنم (به نوعی دیدن این سریال بعد 20 سال یکم دیوانگی میطلبه) سریال هم خوب جایی تموم شد. اگه ادامه داشت دیگه اسمش اسمالویل نبود. بهترین فصل هم همون اخریه
۱۴۰۰ تیر ۲۴ ۲۳:۱۸
نظرت کاملا حرف دلمو زد
۱۴۰۰ تیر ۰۲ ۰۴:۰۸
حدود چندماه پیش به سرم زد ی سبک جدید سریال ببینم که تو اپ 30نما ارو برام مشخص شد. منم فصل یکو زدم برا دانلود. بشدت با اون فصل انس گرفتم. تصمیم داشتم داشتم که نه فقط ارو بلکه دنیای اروورس رو تماشا کنم. تا فصل 3 ارو و 2 فلش بشدت جالب پیش میرفت تاکم کم ضعفا به چشم اومد. فصل 4 ارو گند زد. لجندز هم که وندال سویج رو بشدت بد جلوه داد. ولی امان از فصل 5 ارو. بشدت ویلن اصلی سیزن رو دوست داشتم حتی از اولی ها هم بیشتر. لجندز هم فصل 2ش قشنگ بود و فصل 3 فلش از قبلیاش ضعیفتر. از اونجا به بعد اروورس دیگه چیز جدیدی برای ارائه نداشت( بجز کراس اور ها ). پای سوپرگرل رو نمیارم که کلا دیدنش اشتباه محض بود. فلش و لجندز دیگه برام قابل قبول هم نبودن. ارو هم در فصل 6 شاید از فصل 3 خودش بهتر بود ولی بازم خیلیارو متقاعد نکرد. دیگه 7 هم بشدت ضعیف کار کرد تا که فصل 8 رسم کل cw رو بهم زد و داستان اصلی رو بجای پرونده های اپیزودیک اورد وسط که خیلی خوب پیشینه کراس اوررو فراهم کرد. اگر طرفدار ارو یا فلش یا ... بودید که هیچ. اگه که دنبال دراپ کردنین و خسته کننده شده براتون من بهترین ترتیب رو میگم. تا ی سال مشخص یعنی 2016/2017 ببینید: ارو فصل 5، فلش فصل 3 و لجندز فصل2 با کراس اور !Invasion. اگر که هنوز ادامه دادید دیگه بعد کراس اور Crisis on Infinite Earths اروورس رو ببوسید بزارید کنار.
۱۳۹۹ آذر ۰۷ ۰۱:۵۳
اگه دنبال سریال تاپ ریت و اینا هستین این سریال خیلی مناسبتون نیست چون واقعا هیچ حدومرزی نمیشناسه. ولی اگه دنبال یچیزی هستین که باهاش 2 تا 4 ماه زندگی کنین و از تک تک اپیزودا لذت ببرید حتما از دست ندید. طوری که داداشای وینچستر رو رفیق خودتون بدونید و با خندشون بخندین و با گریه شون گریه کنین. پایان هم مناسب بود بنظر من.