تارانتینو در مصاحبه با مجله‌ی «اسکوایر» می‌گوید برای نگارش «روزی روزگاری در هالیوود» به عنوان یک رمان پنج سال وقت صرف کرده و تنها پیت و دی‌کاپریو نسخه‌ی کامل فیلمنامه را خوانده‌اند.

«روزی روزگاری در هالیوود» (Once Upon a Time in Hollywood) نهمین فیلم بلند «کوئنتین تارانتینو» سرانجام در جشنواره‌ی فیلم کن به نمایش درآمد، اما اگر فیلمساز به تصمیم اولیه‌ی خود در مورد داستان پافشاری می‌کرد، این اتفاق دست کم به این زودی روی نمی‌داد. تارانتینو به تازگی در مصاحبه‌ با «اسکوایر» فاش کرده است که «روزی روزگاری در هالیوود» را در ابتدا به عنوان یک رمان در نظر داشته است. این کارگردان پنج سال برای نگارش داستان در قالب رمان صرف می‌کند اما در نهایت تشخیص می‌دهد که یک فیلمنامه برای چنین قصه‌ای بهتر است.

تارانتینو می‌گوید: «اجازه دادم آن چیزی باشد که می‌خواهد باشد. تا مدتی دراز نمی‌خواستم قبول کنم. اما در نهایت قبول کردم.» تارانتینو توضیح می‌دهد که این فیلمنامه شاید «شخصی‌ترین» اثر او تا به امروز باشد و آن را با یکی از برندگان اسکار سال گذشته مقایسه می‌کند: «آن را مثل یک خاطره در نظر می‌گیرم. آلفونسو کوراون با «رما» و مکزیکو سیتی در سال ۱۹۷۰ مواجه بود. من با لس آنجلس و سال ۱۹۶۹. من همینم. این سالی است که شخصیت مرا شکل داد. در آن زمان شش ساله بودم. دنیای من همین است و این نامه‌ی عاشقانه‌ی من است برای شهر لس آنجلس.»

وقتی که تارانتینو نگارش فیلمنامه را به پایان می‌رساند، تنها یک کپی از نسخه‌ی کامل آن را نگه می‌دارد و تنها «لئوناردو دی‌کاپریو» و «برد پیت» بازیگران نقش‌های اصلی موفق شدند آن را از ابتدا تا انتها بخوانند. دیگر بازیگران پروژه از جمله «مارگو رابی» باید تنها بخش مربوط به شخصت خودش را می‌خواند. پیت و دی‌کاپریو برای خواندن فیلمنامه هر دو به منزل تارانتینو می‌روند. تارانتینو می‌گوید صفحات فیلمنامه به این دلیل که تنها یک کپی از آن وجود داشت، کثیف شدند و همان‌طور باقی ماندند.

فیلم شامل سه بخش می‌شود که در سه روز مختلف روی می‌دهند: ۸ فوریه، ۸ فوریه و ۸ آگوست. روز آخر شبی است که «چارلز منسون» به بعضی از پیروانش دستور می‌دهد «شارون تیت» را به قتل برسانند. تارانتینو می‌گوید تمرکز قصه بر تیت و دو شخصیت خیالی برای نمایش سه قشر از جامعه [در هالیوود] بوده است.

تارانتینو می‌گوید: «ما داستان شارون را پی می‌گیریم که یک زندگی هالیوودی واقعی دارد. سپس ریک که برخلاف تصورش وضعیت بدی ندارد. خانه و پول در اختیار دارد و هنوز مشغول کار است. کلیف هم نماینده‌ی مردی است که تمام عمرش را صرف صنعت فیلمسازی کرده. او بخشی از هالیوود است اما در یک تریلر در پاناما سیتی زندگی می‌کند. اشتباه نکنید: هالیوود زندگی اوست، اما او شهروندش نیست. این سه طبقه‌ی از جامعه در داستان نقشی مهم ایفا می‌کنند.»