سلام به نظرم اگر در مواردی دقت کنیم کمی اختلاف در متن بالا و فیلم وجود دارد . اما شروع متن خیلی خوب و به دور از حاشیه بود . به نظرم فیلم به مرور زمان از فضاهای رنگارنگ و فیلم برداری روشن به سوی فضاهای تاریک تر و رنگ پردازی سرد پیش میرود که مقارن با پیشرفت وقایع فیلم و شکست آلمان نازی می باشد . فیلم بصورتی کمابیش طنز و نه کاملا بعضی واقعیت های وحشتناک عصر ما را تصویر کرده ، مانند صحنه وحشتناکی که به بچه ها نارنجک و بمب و اسلحه داده میشود تا در آخرین مراحل جنگ خیابانی و دفاع از " برلین " خودشان را فدا بکنند . واقعیتی وحشتناک که برای بیننده امروزی عادی شده هرچند زهر تلخ اش زیر زبان است . اما جالب ترین جنبه فیلم ، حضور شخصیت از خودراضی و بدنام " آدولف هیتلر " در قالب دوست خیالی پسرک بود . اما بعضی جاها این دوست خیالی سعی داشت به پسرک ده ساله کمک بکند و از نظر روحی او را حمایت میکرد . لااقل تا اواخر فیلم که فرجام هیتلر واقعی مشخص میشود . در مجموع فیلم چیز خاصی نداشت و با وقایع تلخ جنگی خونین کمی بازی کرده بود بعضی وقت ها جدی و بعضی وقت ها شوخ و شنگ .

کاش اسم نویسنده این مطلب رو هم مینوشتید اگر اندکی صبر کنید و از جو داغ بودن فیلم های تازه وارد بگذرید بنظرم نقد بهتری میتونید بنویسید که دستخوش جو زدگی نشده باشه "...اعتقاداتش را بخاطر مضامینی مانند عرق و ملیت کنار نمی‌گذارد"...!!

یکی از بهترین های امسال بدون شک

سلام قبل از اینکه این فیلم رو ببینم انتظار یه کار معمولی و با یک نگاه یکطرفه مثل سایر فیلم های که درباری این موضوع کلیشه ایه (ظالم بودن نازی ها و مظلومیت یهود) ساخته میشه، رو داشتم اما تنها بعد از دیدن نیم ساعت به طرز عجیبی جذب این فیلم شدم، نبودن تعصب فکری خیلی فیلم رو قشنگ کرده بود مثلا خوب بودن مادر جوجو، کمک کردن اون فرمانده نازی و صحبتش درمورد مادر جوجو در اخر فیلم و حتی صحبت های شیرین اون دوست تپل اینو به خوبی نشون میداد که بخشی ازین افراد در باطن افراد خیلی خوبیند که تنها بازیچه دست سیاست مداران زمان خود شده اند. ولی برای من از همچی قشنگ تر عشق جوجو به دختر یهودی بود که نشون می داد یک عشق خالصانه و حتی بچگانه! هم میتونه تمام تعصب های فکری و اختلافات رو کنار بزنه و دوستی و صلح رو به وجود بیاره ممنون از سایت خوبتون، همیشه اخبار و نقد هاشو دنبال میکنم بهترین اید

با سلام و تشکر، حقیقت اینه که در حال حاضر شاید بر خلاف ده سال قبل، "پیام" یک فیلم رو یکی از کمرنگ ترین معیار ها برای بیان ارزش این فیلم میدونم. هر مخاطبی در ذهن خودش مسائلی رو ارزش میدونه و پرداختن به اونها رو مطلوب، اما نوع این پرداخت هست که ارزش اثر رو مشخص میکنه. در این باب هم فیلم وایتیتی در درجه اول فیلمی است در مورد جنگ (و انشعابات مربوط به اون) با دیدی طنز. اما مقایسه اون با سایر کارهای خود وایتیتی، کاملا بیانگر عدم توفیق کارگردان در این تلفیق اخیرشه، برخلاف پرداخت طنز به ژانر ابرقهرمانی، ترسناک، و... در فیلمهای قبلیش، این بار جنگ و طنز به خوبی با هم آمیخته نشدن و انگار که در دو تابلوی مجزا پیش میرن, نه یک "motion picture". حتی در یک پله پایین تر، تک شوخی های فیلم هم به ندرت خنده دار هستن.