من در زمان تماشای فیلم و سریال و حتی مطالعه کتاب یا تجربه یک بازی ویدیویی، روی مسئله استفاده از عنصر شانس و اتفاقات خیلی دقت میکنم و وقتی تعدادشون زیاد بشه اون رو نشون از ضعف نویسنده میبینم. خیلی خوشحالم که نویسنده این نقد هم به این موضوع اشاره کردند، چون اکثر افراد براشون مهم نیست، درحالیکه استفاده بیش از حد از این ترفند برای جلو بردن داستان اثر هنری، توهین به شعور مخاطب هستش و بنده نمیتونم تحمل کنم. نمونش همین فیلم که در برخی مواقع نزدیک بود گوشی خودم رو به سمت دیوار پرت کنم از بس اتفاقات بی منطق بودند. اما به هر طور شده به سلامت تمومش کردم و در عین نارضایتی، به نویسندگان این اثر حق دادم. چون به نظرم اومد که مدل داستان جوری بود که نمیتونستند از این ترفند استفاده نکنند. زیر پست فیلم هم نظرم رو دادم، مهم اون پیامی بود که میخواستند برسونند بعلاوه نشون دادن چند سکانس هیجانی و دلهره‌آور. که از این نظر به همراه بازی خوب راسل کرو، فیلم قابل قبولی بود برام. همین که باعث بشه بینندگان این اثر کمی بیشتر متوجه بشند که "1- با افراد جامعه با حس همدردی بیشتری رفتار و صحبت کنند و باعث اضافه شدن درد و مشکلات هم نشند. 2- هر مشکلی که داشته باشیم، نباید کنترل خودمون رو از دست بدیم، چرا که ممکن بود بدتر از اینها هم برامون پیش بیاد، پس بهتره به خودمون بیایم و با آرامش دنبال راه چاره باشیم تا بدتر کردن اوضاع برای خودمون و دیگران." به نظرم کارش رو به خوبی انجام داده، هرچند میتونست بهتر و پربارتر باشه.

در مورد ژیژک بسی گفته و شنیده شده، و حتماّ نوشته و خوانده نیز، امّا او همیشه حرفی تازه در آستین دارد؛ پس در قاموس ماتریالیستان تاریخی پیرو لکان «شر» نیز یک «چیز» است و ماهیّتی فیزیکی دارد! این بار اگر نشانی از شر ببینم حتماً از هستی ساقط خواهمش کرد تا کمتر دور سرم وزوز کند. درود بر لکان و اهل بیتش که مایه شگفتی عالمیانند