زهرا امیرابراهیمی پس از دریافت جایزه از جشنواره کن: عاشق مردم ایرانم هرچند زندگی من را نابود کردند؛ دلم با آبادان است
«زهرا امیرابراهیمی» شنبه شب این هفته پس از دریافت جایزه بهترین بازیگر زن از جشنواره کن برای فیلم «عنکبوت مقدس» (Holy Spider)، با مردم آبادان همدردی کرد.
امیرابراهیمی روی صحنه به زبان فارسی گفت: «خوشحالی و موفقیت برای من مفاهیم جمعی و عمومی هستند. هرچند در این لحظه خیلی خوشحالم اما بخشی از وجودم برای مردم ایران که هر روز گرفتار مشکلات زیادی هستند غمگین است. دل من با آبادان است. دل من با گوشه و کنار خاک ایران است. من اینجا هستم، اما دلم با زنان و مردان ایران است.»
بازیگر ۴۱ ساله سریال «نرگس» به انگلیسی ادامه می‌دهد: «راه درازی طی کرده‌ام تا امشب روی صحنه باشم. [این فیلم] قصه تحقیر بود، اما سینما هم بود. قصه تنهایی بود، اما سینما هم بود. قصه تاریکی بود، اما سینما هم بود. اما حالا روبروی شما ایستاده‌ام، در شب خوشحالی، پر زرق‌وبرق است، اما باز هم سینماست. این در واقع سینماست.»
امیرابراهیمی اضافه می‌کند: «هیچ‌وقت نمی‌توانم به اندازه کافی از ترکیب نور و سایه روی پرده‌ای که دنیا را بزرگ‌تر می‌کند قدردانی کنم. سینما عملاً زندگی من را نجات داد و می‌دانم که جان خیلی‌های دیگر را دوباره در ایران، افغانستان، مالی یا اطراف پاریس، یا فیلادلفیا یا سئول نجات خواهد داد.»
او در مورد فیلم «عنکبوت مقدس» می‌گوید: «این فیلم در مورد زن است. درباره بدن آن‌هاست. درباره موها، دستان، پاها، سینه‌ها، سکس، هرآنچه نشان دادنش در ایران ناممکن است. از علی عباسی سپاسگزارم برای دیوانه بودنت و سخاوتمندی‌ات. و سپاسگزارم که این فیلم را با تمامی موانع با قوی‌ترین گروه تولید و ایجنت‌ها ساختی. از هیأت ژوری سپاسگزارم. هنوز بارم نمی‌کنم آدم‌هایی که تحسین‌شان می‌کردم در میان اقیانوسی از بازیگران زن عالی من را انتخاب کردند. ونسان لندون در سخنرانی ابتدایی‌اش گفت که او محکوم به آزادی است. من هم همین‌طور. من هم با انتخاب شما محکوم هستم.»
امیرابراهیمی پس از دریافت جایزه در یک کنفرانس مطبوعاتی حاضر شد و گفت: «شاید اینجا بودن من پیام ویژه‌ای باشد برای زنان. زنان ایران. می‌خواستند من را از همه‌جا حذف کنند. من را از سینما حذف کنند. می‌خواستند هیچ‌کجا دیده نشوم. شاید می‌خواستند خودکشی کنم و بمیرم. اما با این جایزه اینجا حضور دارم و فکر می‌کنم این نشانه قدرت ماست. نه فقط قدرت زنان، بلکه قدرت انسان. اگر به خودتان باور داشته باشید، یعنی می‌توانید. من سخت کوشیدم، به این معنا نیست که فقط به خودم ایمان داشتم، سخت کوشیدم. هنوز عاشق ایران هستم. کشور دوست‌داشتنی من است. کشور اول من است. عاشق همه مردم ایران هستم هرچند زندگی من را نابود کردند. می‌دانم که فراتر از یک مشکل شخصی است و با یک نفر اینجا یا آنجا حل نخواهد شد. حتی در مورد دولت... مشکل تمام سیستم است، و تمام طرز تفکر. اما به نظر من امروز همه‌چیز در حال تغییر است و این خبر خوبی برای من است. و این جایزه مشوق بسیار خوبی برای همه است به ویژه زنان.»