داستان فیلم «دادگاه شیکاگو ۷» (The Trial of the Chicago 7) اگرچه نیم قرن قبل روی داده اما همچنان معاصر و حائذ اهمیت است. «آرون سورکین» نویسنده و کارگردان این فیلم بهتازگی در مصاحبه با «ورایتی» میگوید: «حتی از ابتدا، نمیخواستم که فیلم در مورد سال ۱۹۶۸ باشد، میخواستم در مورد امروز باشد. هیچیک از ما نمیدانستیم که در نهایت فیلم تا چه حد در مورد امروز خواهد شد.»
سورکین در این مصاحبه از عناصر مشابه زمانهی ما و فیلمی میگوید که شش نامزدی اسکار از جمله بهترین فیلم سال را دریافت کرده. هرچند «شکاگو ۷» موضوعات سنگینی را بررسی میکند، اما به گفتهی سورکین اگر کسی فیلم را ندیده، «میخواهم بدانند که با احساس خوبی فیلم را به پایان میرسانند. این فیلم ولنتاینی است برای میهنپرستی و اعتراض.»
این کارگردان در مورد روی کار آمدن «جو بایدن» میگوید: «۲۰ ژانویه، بعضی از مشکلات مرتفع شدند. اما مهمترین مشکل این است که دهها میلیون آمریکایی اعتقاد راسخ دارند که چنین نیست، و حاضر نیستند بعضی مسائل را بپذیرند، چه برندهی انتخابات باشد چه یک ویروس مرگبار که در حال شیوع است. مشکلات دیگر از قبیل تبعیض نژادی سیستمی ۲۰ ژانویه از بین نرفت. این کشور بر روی اعتراض بنا نهاده شده – و در طول ۲۵۰ سال پس از آن، هر تغییری با یک اعتراض مدنی ایجاد شده.»
سورکین در مورد عقاید دوگانهی مردم آمریکا اضافه میکند: «این مفهوم که «یا آمریکا را دوست بدار یا ترکش کن» یکی از منابع الهام مهم فیلم بود. مخاطبین به اعتراض میهنپرستانه واکنش نشان میدهند، اینکه اگر در حین پخش سرود ملی [مانند کالین کپرنیک] زانو بزنید، حرفتان این نیست که از آمریکا متنفرید. امروز اغلب پذیرفتهاند که «شیکاگو ۷»، و هزاران فردی که به همراه آنان اعتراض کردند، پایان جنگ را سرعت بخشیدند. اما در آن زمان ضد-آمریکایی، ضد-میهنپرست، بیش از حد تحصیلکرده، فاسد و ضعیف خوانده میشدند. هر چیزی میتوانستند باشند به جز ضعیف. آنها زندگیشان را به خطر انداختند، ۱۰ سال زندان فدرال را برای اعتقادشان به جان خریدند.»
سورکین در مورد حملهی حامیان «دونالد ترامپ» به ساختمان کنگره در تاریخ ۶ ژانویه میگوید: «بدون تردید [آینهی اعتراضات شیکاگو] بود، اما «رودی جولیانی» و دیگران پشت بلندگوها ایستادند و همان کاری را کردند که گروه «شیکاگو ۷» برای انجامش محاکمه شدند. در حالی که ششم ژانویه آن افراد شورشی بودند؛ فکر نمیکنم درست باشد که نام آنها را معترض بگذاریم. تفاوت زیادی است میان حمله و تظاهرات. معترضین سال ۱۹۶۸ شیکاگو آنجا نبودند تا دست به اقدامی خشونتآمیز بزنند. میخواستند در نزدیکی مرکز اجلاس اعتراض کنند تا تظاهراتشان مقابل دوربینها دیده شود. خشونت را پلیس و گارد ملی آغاز کردند.»
سورکین در پاسخ به این پرسش که پس از نوشتن «شیکاگو ۷» و «بال غربی» (West Wing) امروز مسئلهای او را بهتزده میکند یا نه میگوید: «این روزها تقریباً هر چیزی مرا بهتزده میکند. بیش از همه اینکه چقدر نمایندگان کنگره و سناتورهای ما ضعیف و ناتوانند؛ کار درست را انجام نمیدهند. البته که از چهار سال اخیر زندگیام با ریاست جمهوری «دونالد ترامپ» بهتزدهام. از دروغها، آتشافروزیها.»
این کارگردان در مورد این جملهی «ویلیام کانستلر» که «چیزی به نام دادگاه سیاسی وجود ندارد» و اینکه فیلم خلافش را ثابت میکند میگوید: «درست است، و این کانستلر را شگفتزده کرد. یک دادگاه پنج و نیم ماهه بود، بنابراین امکان پوشش تمامی مسائل در فیلم وجود نداشت. اما کانستلر درست به همین دلیل در دادگاه ناتوان ماند.» او اضافه میکند: «این همان احساسی است که همهی ما در طول این چهار سال گذشته داشتیم، هیچ چیزی آنگونه که باید کار نمیکرد.»
سورکین در پاسخ به این سؤال که چرا در سال ۱۹۶۸ افراد سالخوردهتر از پلیس در مقابل معترضین حمایت میکردند میگوید: «بخشی از آن به دلیل پوشش رسانهای بود – و تفاوت میان نسلها. پدربزرگها و مادربزرگها از ناآرامیهای خیابانی توسط افرادی که به موسیقیهای غیرقابلدرک گوش میدادند، و سبک زندگی و نحوهی لباس پوشیدن غیرقابل درک داشتند وحشت کرده بودند. آرامشی را طلب میکردند که در دوران جوانی تجربه کرده بودند. جوانانی را میدیدند که شباهت چندانی به جوانی خودشان نداشتند. امروز همین اتفاق افتاده، چه جنبش «جان سیاهان مهم است» باشد چه «راهپیمایی زنان» چه چیزی زودگذر به نام «آنتیفا». مردم از تغییر میترسند: «آنها مناطق مسکونی را نابود میکنند.» نه نیازی هست بگوییم «آنها» چه کسانیاند، و نه نیازی هست بگوییم «مناطق مسکونی» (Suburbs) به چه معناست.»
کارگردان در مورد مصائب تولید فیلم پربازیگری چون «شیکاگو ۷» میگوید: «هیچکس با بازی در این فیلم ثروتمند نشد؛ فکر میکنم پول بازیگران را با کوپن پرداخت کردیم. بسیاری از آنها پیشتر در فیلمهای خودشان نقش اول را بازی کرده و هرگز در فیلمی پرستاره ظاهر نشده بودند. فکر میکردم این مسئله مشکلساز شود. اما نشد. برای وجود یکدیگر در فیلم بازی کرده بودند و برای داستان آن.»
سورکین در پایان اضافه میکند که فیلم علیرغم نمایش خشم و بیعدالتی، به آینده امیدوار است: «خوشبینانه است؛ در این مورد کاری از دستم ساخته نیست، طبیعتم این است. میخواستم خوشبینانه به پایان برسد. خدا را شکر هشت عضو «شیکاگو ۷» شهامت نشان دادند تا فیلم اینگونه تمام شود.»